Een week met een verjaardag!

Daar zijn we weer!

Maandag hadden we dus nog steeds geen stroom. We werden er een beetje sacherijnig van en hadden het even gehad met Afrika. Maar zo gaat dat hier soms met ups en downs. Dinsdag was Wendy jarig! ’s Ochtends konden we uitslapen tot 7 uur, maar om kwart voor 7 heeft Mirjam Wendy wakker gezongen en haar cadeautjes op bed gegeven. Daarna ontbeten. Debby had de slingers die Mirjam had meegenomen, ’s ochtends voor 7 uur nog opgehangen dus Wendy werd verrast met echte slingers van thuis! Was erg leuk. We hebben heerlijk rustig aan ontbeten en om 8 uur gingen we met Floor en Debby de deur uit naar de parkeerplaats van het ziekenhuis waar we verzamelen voor de outreach. Debby ging mee, want die wou wel eens weten hoe dat ging, zo’n outreach en ook Floor was nog nooit mee geweest. Zij was ’s ochtends wel naar de ward geweest, maar het was daar zo rustig dat ze besloot om er vandaag maar een dagje outreach te van maken. Om tien voor negen reden we van de parkeerplaats af op weg naar het dorpje waar we die dag heen zouden gaan. De rit duurde een half uur en om tien voor half 10 kwamen we aan in het dorpje. Je kunt altijd van te voren zien of je bijna bij het dorpje bent, want daar staan dan hordes vrouwen met kinderen bij zich. Echt een enorme massa van mensen die allemaal op hun beurt wachten om onderzocht te worden en de juiste medicatie of vaccinaties te krijgen. IJverig gingen we weer aan de slag. Mirjam nam Floor mee naar het vaccineren van de kinderen. Dat had Floor nog nooit gedaan, ze vertelde dat je als coassistent eigenlijk nooit prikt of injecteert, dus Mirjam had Floor wat uit te leggen. Debby ging bij de familyplanning helpen. Zij heeft dus alle vrouwen in de billen geprikt en Wendy ging helpen bij de screening. Nou ja helpen.. De student met wie zij het deed sprak alleen maar Chichewa en legde niks uit in het Engels, dus na een tijdje is Wendy gaan kijken bij het onderzoeken van de zwangere vrouwen. Om 11 uur waren we weer klaar. Daarna hebben we nog even in het gebouwtje gezeten en natuurlijk waren we weer een hele attractie; vier blanke vrouwen!! Er stonden dus weer behoorlijk wat kinderen om ons heen en Floor had stikkers mee die ze uit deelde aan de kinderen. Om half 12 zijn we nog met z’n allen naar de plaatselijke markt gelopen. Die was zelfs iets groter dan in Nkhoma door de weeks, maar we hebben er niks gekocht. Tegen 12 uur kwam de ambulance weer om ons op te pikken en half 1 waren we in Nkhoma terug. We zijn nog even naar de markt geweest om wat boodschapjes te doen en daarna hebben we heerlijk gedoucht. We hadden nog steeds geen stroom.. Toen we echter klaar waren met douchen en net wilden gaan lunchen sprong het licht ineens aan en hadden we stroom!!! :) Dus we hebben heerlijk een eitje gebakken en een cup a soupje gemaakt. Daar hebben we even van genoten en toen zijn we een chocoladecake gaan maken, want vanaf 16:00 zou de cakeparty beginnen. Om half 3 hadden we de cake in de oven staan en zijn we nog even gaan internetten. Dat was echter zeer sloom, dus veel hebben we niet kunnen doen. 16:00 kwamen de eerste gasten al: Jesse en Rhona. Tot 5 uur bleven er mensen binnen stromen, zelf mensen die we amper kenden! Hoe die wisten van de cakeparty.. blijkbaar gaat dat als een vuurtje door Nkhoma.. Het was in elk geval een gezellige boel. Om half 6 is Mirjam samen met Kim begonnen met het maken van het beslag voor de pannenkoeken en zijn ze gaan bakken. Tegen half 7 hadden we ruim 30 pannenkoeken gebakken en kwam Mirjam met een rood hoofd de woonkamer in om te vertellen dat de pannenkoeken klaar waren. Gelukkig bleven alleen degene die we kenden eten. We gingen uiteindelijk aan tafel met een groep van 16 mensen. We hebben heerlijk van de pannenkoeken gesmuld en Wendy nog toegezongen in het Nederlands, Zweeds, Engels, Luxemburgs en Koreaans!! (Anthony komt oorspronkelijk uit Zuid-Korea) Het was echt een geslaagde cakeparty. Ook hebben we alle niet Nederlandse mensen geprobeerd de woorden “Gilse schenkstroop” te leren. We hebben helemaal dubbel gelegen, want iedereen struikelde over de harde GGGGGG We hebben erg schik gehad.

Woensdag hadden we weer stage gelopen. Het was ’s ochtends erg rustig, maar bij Mirjam op de ward liep de geregistreerde verpleegkundige niet mee met de ward round, maar liet Mirjam alles doen. Die is dus nog best wel bezig geweest met bloed prikken, een infusen aanhangen etc. Ook heeft zij wel geluk, want Rhona is de arts op de female ward en spreekt ook alleen maar engels, dus van de ward rounds daar kun je ook nog wat oppikken en das leuk! Wendy had het niet zo naar haar zin, want bij haar werd alles in het Chichewa gedaan door de clinical officer en bij haar hoefde ook niet zo veel te gebeuren. Uiteindelijk hebben we samen de ward round op de female ward afgemaakt. Wendy heeft dus ook nog wat kunnen doen. Toen we de laatste bloedsamples naar het lab hadden gebracht zijn we Maria gaan opzoeken en hebben we haar nog geholpen. Daarna heerlijk even 2 uur pauze. Hebben heerlijk 2 afleveringen van Grace anathomy gekeken! :) Das nog eens pauze! :)
Om 13:00 waren we terug op de afdeling en moest er nog een bloedsample naar het lab gebracht worden. Dat hebben we samen gedaan en in het lab vroeg een Amerikaanse laborante aan ons of één van ons een bepaalde bloedgroep had. Mirjam niet, maar Wendy dacht dat ze inderdaad die bloedgroep had. Ze hadden namelijk dringend dat bloed nodig en de laborante vroeg aan Wendy of zij wat bloed wou doneren. Dat wou ze wel en om zeker te weten of ze wel die bloedgroep had zijn we haar formuliertje nog wezen halen in het guesthouse waarop haar bloedgroep vermeld staat. En inderdaad had ze die bloedgroep. De laborante was erg blij en we zijn gelijk aan de slag gegaan.Er werden wat forumlieren ingevuld, Wendy werd gewogen, de bloeddruk opgemeten, dubbel gecheckt of ze echt wel die bloedgroep had en nog wat testjes gedaan met het bloed om te checken of ze geen enge ziektes had. Toen bleek dat ze zo gezond als een vis is mocht ze mee naar het lab en daar mocht ze op een bed gaan liggen. Een Malawiaanse laborant heeft toen geprikt en met minder dan 15 minuten was er 500 ml bloed in de zak gelopen en was ze al klaar!! De Amerikaanse laborante zei dat Wendy nog maar even rustig aan moest doen en wat gaan eten, maar ze voelde zich prima, dus zijn we terug gegaan naar de medical ward. En daar ging het even mis. Toen Wendy wat gedronken had kreeg ze het ineens bloedjeheet en werd ze licht in haar hoofd. Mirjam was er gelukkig al die tijd bij en heeft haar op de grond neergezet met het hoofd tussen de knieën. Na een tijdje zakte het af en voelde Wendy zich al beter, maar het was toch wel even schrikken. We waren even bang dat Wendy zo neer zou keilen op de afdeling.. Na nog een kwartiertje op de afdeling te hebben gezeten concludeerden we dat het er echt super rustig was en zijn we Debby gaan opzoeken op de surgical ward. Die heeft ons daar even rondgeleid en de patiënten laten zien. Echt super schattig er zijn ook kleine baby’tjes bij, van de moeders die een keizersnee hebben gehad. Die komen daarna op de surgical ward te liggen met de baby’s en das zo’n schattig gezicht!! Ze zijn helemaal trots en showen dan ook met een grote lach hun baby’s! We hebben er alle twee eentje mogen vasthouden en hebben daar ook foto’s van, dus die zullen we nog wel op de site zetten.

Donderdag was ook een zeer rustige stagedag. En toen hadden we alweer weekend!
Vrijdag zijn we heerlijk naar Dedza geweest. Dat is een plaats ten zuiden van Nkhoma. We wilden eigenlijk uitslapen, maar Wendy was voor half 6 al wakker en Mirjam werd om half 7 wakker.. Heerlijk uitgeslapen dus :S Maar goed, het voordeel was wel dat we op tijd weg konden en om tien voor acht zaten we dan ook al in een taxi voor 200 kwacha (=minder dan €1,00) op weg naar Kentaka. Vandaar met de minibus door naar de Dedza pottery, want dat was ons doel. Het ging allemaal zeer vlot voor Malawiaanse begrippen. We wisten echter niet waar we precies uit moesten stappen voor de pottery en op een gegeven moment vroeg Mirjam dus nog maar voor de zekerheid of we konden stoppen bij de afslag naar de pottery. Ze keken ons een beetje verlegen aan en zeiden eigenlijk niks. “We passed it didn’t we?!” vroeg Mirjam en schoorvoetend gaven ze toe dat ze er al voorbij gereden waren. Een vriendelijke medepassagier heeft toen uitgelegd hoe we er naar toe konden lopen en we zijn toen maar uitgestapt en hebben weer een stuk terug gelopen tot we bij de afslag kwamen naar de pottery. Daar gingen we een zandweg op en zou het nog ongeveer 20 minuutjes lopen zijn. Onderweg kwam er nog een man achter ons aanrennen. “sister, sister”, riep hij. En hij stelde zich al hijgend aan ons voor, toen hij ons had ingehaald. Toen wij verder liepen na het bekende ‘how are you, I’m fine and you’ ritueel liep hij met ons mee en vroeg waar we vandaan kwamen, met how many children we waren (Lees: hoeveel broers en zussen heb je) en uiteindelijk of we alle twee getrouwd waren. Zonder aarzelen zeiden we alle twee dat we getrouwd waren en een man in Nederland hadden ,want we hadden geen zin in een huwelijksaanzoek! Vrij snel nadat hij had uitgevonden dat wij zogenaamd getrouwd waren droop hij gelukkig af.
Na nog 5 minuten lopen kwamen we bij de pottery aan en het was er werkelijk prachtig. Net als bij Cool runnings, was het goed onderhouden en de pottery en het restaurant zag er prachtig uit. We zijn eerst naar het restaurant gegaan en Mirjam heeft zich te goed gedaan aan een pot koffie, terwijl Wendy genoot van een koel cola’tje. Uiteindelijk besloten we het er van te nemen en ook nog een punt appeltaart met cream te nemen. Die was heerlijk en zelfs nog warm! We hebben genoten! Daarna zijn we de pottery eens gaan bekijken en werkelijk ze maken echt mooie dingen daar! We hebben eerst de hele winkel doorgesnuffeld en toen uiteindelijk twee dingetjes uitgezocht om te kopen. De volgende keer willen we er met de auto heen, want om nou van die breekbare spullen in de minibus mee te nemen is niet echt heel handig.. Daarna hebben we nog heerlijk in de tuin van de pottery gezeten met een lees- en puzzelboekje. Om 12 uur zijn we weer teruggegaan naar het restaurant en hebben een maaltijd besteld die we heerlijk op hebben zitten peuzelen en tegen half 2 zijn we weer terug gelopen naar de kruising waar de minibusjes ook langs komen. En we hadden geluk! We liepen nog geen minuut op de verharde weg of er kwam al een minibusje al toeterend achter ons aanrijden. Dat doen ze om duidelijk te maken of je mee wilt of niet. Dus wij hebben even flink gezwaaid om duidelijk te maken dat wij wel mee wilden en toen ging die bot in de ankers om ons in te laten stappen. Onderweg hebben we ook onze eerste plensbui gehad! Jaja, we denken dat het regenseizoen nu echt gaat beginnen… Tijdens de rit van een uur naar de kruising waar we over moeten stappen, hebben we nog kennis gemaakt met een jurist. Een medepassagier die naast Wendy zat. Toen we uit stapten bij de kruising gaf hij ons zelfs zijn visitekaartje nog en hij zij dat hij uitkeek naar een reactie van ons.
Op de kruising zijn we overgestapt in een minbus Nkhoma en daar hebben we wel een uur in zitten wachten. Er kwamen twee, nogal smoezelige, Malawiaanse mannen bij ons zitten die alle twee wel een gesprekje aan wilden. Hoe we heetten, waar we vandaan kwamen, waar we naar toe gaan en of we getrouwd waren.. We zeiden alle twee weer volmondig ja, maar toen reageerden ze dat we geen ringen om hadden. De smoes dat we die thuis hadden gelaten omdat we bang waren om die te verliezen, geloofden ze niet en ze vonden het niet leuk dat we tegen ze logen zeiden ze, maar dat was hun probleem vonden wij. Wendy besloot toen dat het welletjes was en ging demonstratief een kruiswoordpuzzel zitten maken. De bus was nog helemaal leeg,dus het zag er naar uit dat we nog wel even zouden moeten wachten. We deden alle twee alsof we zeer geboeid waren door de puzzel in de hoop dat de mannen ons met rust zouden laten en gelukkig deden ze dat min of meer. Ze bleven wel in de buurt hangen, maar vroegen niet zo heel veel meer.

Na ruim een uur gewacht te hebben in de stromende regen (wij zaten gelukkig wel droog in het busje) vertrokken we eindelijk. (we waren helemaal volgeladen en hadden zelfs een fiets voor op de motorkap gebonden, omdat die niet meer in de kofferbak kon.) Een van de mannen die bij ons had gezeten, schreeuwde Mirjam nog na dat hij haar nog wel zou zien in Nkhoma. “I love you” waren zijn laatste woorden… Iedereen in de bus lag helemaal dubbel en we hoorden ze regelmatig het woord Azungu (wat blanken betekend) zeggen. Helaas waren we echter nog niet weg, want we reden een paar honderd meter, reden toen weer een paar honderd meter achter uit en pikten weer iemand op die net te laat aan was komen lopen. In Nederland zou je dan de bus hebben gemist en is het jammer maar helaas, hier is het “ach we rijden wel even achteruit en pikken je nog wel op”. Wij werden er echter knettersacherijnig van, want we waren plakkerig en vies en we waren die stomme afrikanen even helemaal zat met hun ‘azungu’: Ja wij weten zelf ook wel dat we BLANK zijn!!!!! We konden echt wel janken, maar zoals we al wel vaker hebben gehad als we wel konden janken beginnen we meestal door een heel onbenullig iets enorm te lachen. En zo was het nu ook. De persoon die het geld altijd int in de bus stond er een beetje moeilijk bij, omdat het busje zo vol was, toen de chauffeur ineens bot op de rem trapte om nog iemand op te pikken. Hierdoor verloor de beste geldinner zijn evenwicht en belandde pardoes bij een passagier op schoot. Wij hádden het niet meer!! We kregen helemaal de slappe lach en de tranen liepen ons over de wangen, we gierden het uit... Ach zal ook wel een uiting van emoties zijn toch?.. De mensen in het busje moesten door ons ook weer lachen en we kregen het idee dat we elkaar (de blanken de zwarte en visa versa) aan het uitlachen waren, maar het kon ons niets meer schelen. Toen we eindelijk weer bijgekomen waren, waren we gelukkig al bijna bij het ziekenhuis. Om 16:00 waren we thuis en hadden we geen stroom. Dat kon er ook nog wel bij. We zijn toen eerst maar eens heerlijk gaan douchen en vrij snel daarna hadden we gelukkig de stroom weer terug. We hebben een boterhammetje gegeten en zijn daarna heerlijk gaan relaxen!! :)

Zaterdag hoopten we op internet te gaan, maar Jan en Trudi waren er niet, dus vandaar dat we vandaag ons verslagje plaatsen. We hebben inmiddels ook de eerste buien in Nkhoma gehad, al was dat niet veel. Meer dan een gesapig regentje van een half uurtje hebben we nog niet gehad. De echte regen moet nog komen denken we…

Liefs, Mirjam en Wendy