De laatste loodjes...

Zondag hebben we verder heerlijk relax gedaan. Mirjam heeft haar presentatie die ze maandag zou geven geoefend voor Wendy en daarna lekker een filmpje gekeken. Om half 7 gingen we naar Isabel, want daar zouden we gaan eten met de hele groep blanken. Jeanette, Yvonne en Margreet gingen ook mee. Het was weer een grote groep, dat was wel een tijdje geleden dat we met zo veel mensen hebben gegeten! Maar het was wel gezellig. We hadden om half 8 nog een powercut. Om 8 uur zijn wij naar huis gegaan, want we waren echt moe. Waarvan wisten we niet, maar we hadden het helemaal gehad. We lagen er dan ook vroeg in. Al om half 9. We zijn als een blok in slaap gevallen en om 6 uur ging maandagochtend de wekker weer. Om iets voor zevenen gingen we de deur uit met Jeanette, Yvonne en Margreet op de hielen. We zijn naar het klas lokaaltje gegaan waar altijd het morningreport is, want Mirjam ging haar presentatie geven over de tools die ze op de afdeling gaat implementeren. De opkomst van de verpleegkundigen viel nog niet tegen. Het waren er redelijk veel!! (gezien het een nationale vakantiedag was en daarop meestal bijna niemand ergens op komt dagen omdat ze dan vrij zijn) De presentatie ging goed en de verpleegkundigen leken wel redelijk enthousiast. Met name Cathie het hoofd van de medical ward en Marilise het hoofd van de surgical ward waren erg enthousiast en wilden het graag invoeren op de afdeling. Dat was dus leuk! Daarna hebben we de vrouwen rondgeleid over de afdeling en omdat het toen rustig was en er niks te doen was zijn we met z’n allen patiëntendossiers gaan maken voor Rebecca. Om half 11 waren we daar klaar mee en nadat we nog even een kijkje hadden genomen op de kinderafdeling zijn we naar het guesthouse terug gegaan voor onze pauze. En net toen we in het guesthouse kwamen hadden we een powercut. Gelukkig was die van korte duur en sprong de stroom om ong. 12 uur weer aan. ’s Middags hebben we de drie vrouwen het hele ziekenhuis een beetje laten zien en nog wat dingen uitgelegd. Ook hadden we twee opnames en daarbij hebben ze ook gelijk geholpen. Er moest een infuus gezet worden bij de nieuwe patiente, dat deed Mirjam, er moest een katheter geplaatst worden en er moesten medicijnen opgehaald worden in de apotheek. Ook was er een nieuwe bestelling van infuusnaalden, verbandmateriaal en nog meer van dat soort dingen klaargezet bij de upperstore, het algemene magazijn van het ziekenhuis en die hebben we ook met z’n allen opgeruimd op de afdeling. We zijn ’s middags dus nog best bezig geweest. Om kwart voor vier waren de vrouwen het best wel zat en aangezien het rustig was op de afdeling konden we toen al wel weg, na overleg met Cathie. ’s Middags lekker relax gedaan nog en alweer vroeg koken, want het is maandag en dus kans op een powercut. Die kwam pas laat. 19:00 tot ongeveer half 8 dus dat was een weer korte.

Dinsdag wilden we eigenlijk met z’n allen op outreach. Maar er gaan sinds kort ook weer studenten mee, dus dat zou wel proppen worden. En inderdaad toen we op de parkeerplaats aankwamen stonden daar ook 4 verpleegkundestudenten van de Nkhoma nursingschool te wachten. Maar uiteindelijk zijn we met z’n allen mee geweest! Met z’n 17en in de ambu! Was proppen, maar het ging.. We hebben echt lol gehad. Wij zaten in de ambu zonder blikken of blozen en Jeanette, Margreet en Yvonne keken hun ogen uit, maakten constant foto’s en lachen helemaal dubbel van het lachen. Was leuk om te zien. Maakten ook wel dat we ons realiseerden hoeveel we hier al gewend geraakt zijn aan alles!! Het was nog best een end rijden en doordat het niet lang geleden nog geregend had slipten we op sommige stukjes wel, maar na een half uur rijden kwamen we in het bewuste dorpje aan. Daar hebben we alle spullen uit de ambu geladen en ons zelf ook weer uit kunnen vouwen en toen zijn we aan de slag gegaan met het oplossen van de vaccins. Er waren erg veel moeders met kinderen en het was dan ook niet verwonderlijk dat we niet genoeg DPT en Polio vaccins hadden. Erg triest, maar we moesten de laatste moeders dus met lege handen wegsturen. We zijn wel tot half 12 bezig geweest. Daarna nog even naar de plaatselijke markt gelopen en toen zijn we weer opgepikt door de ambulance. Het was weer flink proppen, maar toen Wendy op schoot werd gezet bij één van de mannelijke verpleegkundestudenten en Mirjam bijna de Patiënt Attendant op schoot gedrukt kreeg ging het net en zijn we weer terug gereden naar Nkhoma, dit keer zonder te slippen. :) De rest van de middag hebben we voor school kunnen werken en lekker relax gedaan. Om 5 uur zijn we gaan koken (rijst met gebakken ei, ui, tomaat en kruiden) en om 6 uur waren we klaar. Toen nog even relax op onze kamer en geloof het of niet, maar we lagen er om 8 uur in! We waren echt doodmoe en zijn als een blok in slaap gevallen. Mirjam heeft zelfs onder een deken geslapen omdat ze het de nacht ervoor fris had gehad onder haar laken (en het was 24 graden op de kamer!!!) dat gaat nog wat worden als we weer terug zijn in Nederland!!!! :)

Woensdag hadden we eerst chapel om 7 uur. De dominee verwelkomde ons allerhartelijkst en deelden gelijk de papiertjes uit met de Engelse liederen die we zouden gaan zingen. ‘To God be the Glory’ zat er niet tussen en dat vinden wij nou juist een leuk liedje, dus Mirjam stapte nog even op de dominee af en vroeg of we die ook konden gaan zingen, want het was onze laatste chapeldienst! Nou tuurlijk vond hij dat prima en tijdens de dienst werd er ook nog speciaal voor ons gebeden, omdat we vertrokken en er werd gevraagd of we nog wat wilden zeggen voor de gemeente! Dus Mirjam stond maar op en heeft in haar beste Engels de gemeente bedankt voor alles en gezegd dat het een onvergetelijke tijd was. Dat konden ze waarderen en na de kerkdienst werden we nog hartelijk door een aantal mensen bedankt voor alles wat we hier hebben gedaan voor het ziekenhuis. Daarna zijn we naar de afdeling gegaan en hebben we gewerkt. Bij Wendy op de afdeling was het zeer rustig, maar Mirjam was samen met haar collega erg druk met twee zeer zieke patiënten. Er was één opname die net epileptische aanvallen had gehad, er moest een lumbaalpunctie worden gedaan en een katheter worden gezet. Ook moest het bed nog verschoond worden, want dat had ze helemaal ondergeplast tijdens een aanval en ze moest een tweede infuuslijn hebben. Daarna heeft Mirjam één van de clinical officers nog achter de broek aan gezeten dat die niks had geschreven tijdens de ward round over het infuus en wat daar nou mee gedaan moest worden. Toen dat duidelijk was, samen met Wendy nog weer een nieuwe zak aangehangen en er moest een neus-maagsonde ingebracht worden omdat de patiënte niet goed kon slikken en wel pillen had die ze moest nemen. Maar ja de patiënten was niet aanspreekbaar en zo slap als een pop, dus breng daar maar een sonde in! Samen met Moses (de verpleegkundige van de female ward) en de clinical officer is het gelukt, maar ’s middags is ze helaas overleden. Het zat er eigenlijk aan te komen, maar het was wel confronterend en schokkend, omdat deze vrouw een vergevorderd stadium van AIDS had. Dat kon je zien aan de huidkanker die duidelijk over haar hele lichaam te zien was. Ook lag ze aan het zuurstof en had ze TB. Dus het was niet verwonderlijk dat ze overleed, maar wel confronterend..
Verder was het ’s middags rustig en konden we eerder naar huis. Van die gelegenheid hebben we gebruik gemaakt door wat eerder op het internet te gaan en dit berichtje weer te kunnen plaatsten.
Wij zijn nu wel aan het aftellen hoor en hebben zin om weer naar huis te komen!
Nog heel even! :)

Liefs, Wendy en Mirjam