Ons eerste berichtje vanuit Nkhoma!

Hoi allemaal!

Nou hier ons eerste berichtje vanuit Malawi Nkhoma!! We zijn dus veilig en wel aangekomen.
Donderdag heeft onze familie ons uitgezwaaid op Schiphol en toen stonden we er ineens alleen voor.. Dat was wel even raar. We hebben wat gegeten en zijn toen gelijk naar de Gate gelopen waar we op moesten stappen. We hebben daar een half uurtje zitten wachten en toen mochten we door de controle. Wij dachten dat we gewoon door een poortje moesten lopen, maar we kregen een heuse bodyscan! We moesten in een ruimte stappen wat wel een ruimtecapsule kreeg, je armen omhoog houden, recht vooruit kijken en dan draaide er een ding om je heen. We werden beiden ook nog gefouilleerd, want blijkbaar hadden ze wat verdachts gezien op de bodyscan. Maar toen mochten we ook doorlopen. Niet lang daarna mochten we ook het vliegtuig in en toen begon de vlucht. ’s Ochtends kwamen we aan op Nairobi en we hoefden niet lang te zoeken naar de volgende Gate waar we op het vliegtuig naar Lilongwe moesten stappen. We hebben daar ruim een uur zitten wachten (het was bloedheet en we moesten ongelooflijk nodig plassen, maar durfden niet weg te gaan bij de Gate) en toen konden we boarden. Eenmaal in het vliegtuig hebben we nog een uur zitten wachten en na een tijdje werd ons verteld dat er een VIP op het vliegveld was die voorrang kreeg, dus moesten wij maar even wachten. Met een uur vertraging vlogen we uiteindelijk naar Lilongwe. Aangekomen op Lilongwe moesten we met een trap het vliegtuig uit en stonden we in de blakende zon op het vliegveld. Er stond een pendelbus waar we na enige aarzeling besloten in te stappen omdat iedereen dat deed en we zien wel waar we uitkomen.. De bus reed ons echter keurig naar het vliegveld. We stapten uit bij een gebouw waar al wat mensen met bordjes stonden te wachten alleen niet voor ons.. Toen maar doorgelopen met onze paspoort, intentingenboekjes en papiertje met onze verblijfsgegevens in de aanslag. (papiertje hadden we in het vliegtuig gekregen en moesten we invullen) We moesten eerst langs een dokter die onze inentingen controleerde. Lees: een zwarte man met een witte doktersjas aan die alleen een vluchtige blik op de kaft van het inentingenboekje wierp en ons toen een prettig verblijf in Malawi wenste. Achter de ‘dokter’ was een ruimte waar we ons verblijfspapiertje nog volledig in konden vullen en toen in de rij voor de douane. Er zat een man in een primitief loketje en dat was de douane. De kunst is om met ze mee te praten, vooral vriendelijk te blijven, lachen EN vragen hoe het met ze gaat!! Nadat hij onze paspoorten had bekeken en ons gevraagd had hoe lang we in Malawi bleven werd ons een fijne tijd toegewenst en Welcome in Malawi! Goed toen moesten we onze koffers nog! Er was maar één lopende band waar al echt super veel mensen om heen stonden te dringen. In een flits zagen we de koffer van Wendy voorbij komen, dus het was de goede band! Wij ons een beetje naar voeren gedrongen en al onze koffers uiteindelijk van de band gehaald en op een karretje gezeuld wat in Nederland al 10 jaar geleden op de schroothoop zou zijn beland. Wij laden er echter onze koffers nog op! Toen we doorliepen kwamen we bij een rolband die stil stond en waar een vrouw bij stond. Wendy wou haar d’r paspoort al aanbieden, maar dat wou die vrouw niet en ze begon met een lach op haar gezicht: “How are you?!” toen we geantwoord hadden met “fine how are you?” en “fine thank you” terug kregen kwamen we tot haar doel: namelijk het openen van één van onze koffers. Dus wij legden alle twee een koffer op de band en terwijl de vrouw gezellig met ons verder kletste, snuffelde ze wat door onze bagage. Toen we haar gedag gezegd hadden en een fijne tijd in Malawi gewenst kregen konden we ongeveer vier stappen doorlopen met onze koffers net weer dicht en op het karretje gezeuld toen we aan het eind van de band kwamen waar een groepje mannen stond. Die begonnen met het inmiddels bekende welkomstritueel en vroegen of wij een koffer open op de band wilden leggen. Goed zij hebben dus uiteindelijk in precies dezelfde koffers gekeken, maar ze zullen hier wel denken: twee paar ogen zien meer dan één.. Daarna moesten we nog één keer aan een ander ventje ons paspoort laten zien en toen liepen we door en kwamen we Mr. Kazako tegen. Ik liep er eerst straal voorbij, maar Wendy lette wel op en riep mij terug. Buiten hielpen twee andere Malawiërs met het tillen van de koffers in de Jeep van Mr. Kazako enkwamen toen gelijk om ons heen staan met de woorden “Tippies, tippies!!” (fooi) Gelukkig kwam Mr. Kazako ons te hulp en stuurde hij ze weg. Hij reed ons met de auto Lilongwe in waar hij ons hielp met het krijgen van een SIM-kaart en Kwacha’s. We waren echt zó overweldigd door alles wat we zagen.. Mensen lopend langs de weg of fietsend met onmogelijk grote vrachten op de bagagedrager met van alles en nog wat.. Al toeterend reden we daar langs als de mensen iets te veel op het midden van de weg kwamen. Ook heeft hij ons bij de Fairtraid afgezet waar we boodschappen konden doen. Tja daar staan we dan.. Wat moet je hebben?... Deze supermarkt leek wel veel op wat wij in Nederland hebben, maar eigenlijk nog meer op de supermarkten in Canada en Amerika! Echt alles is daar te koop, dus mochten we wat nodig hebben dan kunnen we er daar wel voor terecht. Uiteindelijk hebben we echt Hollands aardappels, sperziebonen en kool gekocht om het weekend door te komen en daarna zouden wel weer zien. Ook hebben we een paar flessen drinken gekocht. Toen gingen we echt op weg naar Nkhoma. Nkhoma is een klein dorpje midden in de bergen. En het is hier prachtig! Gortdroog en bloedheet, maar prachtig! Er bloeien bomen en struiken met prachtige felle kleuren! Het guesthouse ziet er keurig uit! Het is een behoorlijk groot gebouw, met een nette keuken, met 4 koelkasten, een vriezer, een elektrische kookplaat, magnetron en gootsteen voor de vaat, twee gemeenschappelijke woonkamers, en 6 slaapkamers. Wij liggen op kamer 6. Er zijn twee badkamers met douches (waarvan de één niet werkt, maar dat is gelukkig de minst luxe) en twee gewone spoeltoiletten. Er is stromend water en meestal ook wel stroom... We waren doodmoe en wilden het liefst gelijk onze kamer in, maar de deur ging niet open ook al was die van het slot... Toen Jan (de nederlander die hier inmiddels alweer 4 jaar woont met zijn vrouw Trudi en waar we al via de mail contact mee hadden gehad) ons kwam helpen bleek dat de deur wel open was, maar dat er twee handvaten aan zitten en die moet je alle twee omdraaien om de deur open te krijgen.. Maar we konden onze kamer in en EINDELIJK hadden we een plekje voor onszelf waar we even alles konden laten bezinken. Want wat zaten wij vol van alle indrukken!! Als het kon zou ons hooft overlopen. Aangezien dat niet kon kregen we alle twee hoofdpijn.. Gelukkig is dat nu na een goede nacht slapen wel over. ’s Middags nadat we even op onze kamer hadden kunnen acclimatiseren en uitrusten zijn we met twee Duitsers (de andere bewoners van het guesthouse zijn dit weekend naar Lake Malawi omdat het vrijdag een holliday=mothersday was en komen zondag terug. Er is ook een Nederlands meisje bij die geneeskunde studeert..) die hier voor ong. 2,5 week in Nkhoma in het guesthouse verblijven, naar de markt gegaan. Zij hebben ons een stukje van Nkhoma laten zien en we hebben dus ook gelijk de kleine markt meegemaakt. Want vandaag (zaterdag) is de grote markt en dan komen ze dus vanuit alle bergdorpjes naar Nkhoma om hun waar te verkopen. Volgens Jan en Trudi móeten we daar nog naar toe, maar we zijn er nog niet geweest. Nadat we ’s middags van de markt terug kwamen om ong. kwart voor zes werd het in een kwartiertje tijd pikkedonker. We zijn even naar de keuken gelopen waar de twee Duitsers net met koken waren begonnen. Een ander meisje van het guesthouse die tijdelijk in het huis van iemand anders woont (dat is gratis en het guesthouse moeten we betalen) kwam binnen en zei dat ze wel op moesten schieten want de stroom kon elk moment uitvallen. Op onze vraag of dat vaak gebeurd zei ze dat het vaak op maandag en vrijdag wel gebeurt van ongeveer 6 tot 8 en soms nog langer. En inderdaad. Ze was nog geen twee minuten weg toen we ineens met z’n vieren in de keuken in het pikkedonker zaten!! Gelukkig hadden de Duitsers lampjes op zak anders hadden we niet eens de weg naar onze kamer meer gevonden, echt zó donker. Dat kun je je in Nederland niet voorstellen! We hebben het gezellig gemaakt met een kaars op onze kamer en verder vonden we onze weg met behulp van de hoofdlampjes die we GELUKKIG hadden meegenomen! Omdat er gekookt wordt op stroom en er regelmatig powercuts zijn is er wel een klein kookstelletje in de keuken wat het doet op Gelfuel. Eigenlijk twee, grote, ouderwetse gourmetpitten. Je gooit er wat gel in en zet dan de pan op het vuur. Als het vuur lager moet, schuif je het luchtroostertje wat verder dicht. Stinkt enorm, maar dit is afrika en we waren allang blij dat we konden koken. Daar hebben we dus onze aardappeltjes en sperzieboontjes op gekookt en toen we om kwart over 8 bijna het eten op wilden scheppen zaten we ineens weer in het licht! De stroom was weer terug! De rest van de avond hebben op onze kamer gezeten en nog in onze dagboeken zitten schrijven en nog gebeld met het thuisfront. Dat gaat gelukkig wel redelijk goed het bellen en smsen, alhoewel het opladen van het beltegoed wel een hele klus is.. Rond 22:00 hebben we ons onder onze klamboe geschaard en zijn gaan slapen. (nog steeds bloedjeheet!)
Vandaag (zaterdag) werden we rond kwart voor 9 wakker. Wendy heeft nog gedoucht. Ze begon warm, maar uiteindelijk heeft ze onder een koude douche gestaan die ze HEERLIJK vond! Toen we de keuken in kwamen met het plan te ontbijten zaten daar Metrien en Dorica, de huishoudsters van het guesthouse. Na een warm welkom hebben we ons brood gepakt (wat we gister op de markt in Nkhoma voor nog geen euro hebben gekocht) en in het broodrooster geroosterd! Wat jam er op een bouillonnetje erbij en dat was het ontbijt. Prima te doen. ( @ Grietje: met m’n Hollandse placemat ontbeten!!) Rond een uur of half 11 zijn we naar het huis van Jan en Trudi gelopen en inderdaad die wonen pal naast de kerk. Wat aarzelend liepen we hun oprit op, maar toen riep Trudi al “kom maar verder” en zagen we ze zitten in de schaduw op het terras van hun huis. “Jullie roken de koffie zeker!” zei Trudi. Nou dat hadden we niet, maar een bakkie ging er bij mij wel in! Wendy had liever thee. Ook kregen we er nog een muffin bij. Heerlijk! Echt Hollands koffie drinken rond koffietijd! :) We hebben toen een tijd zitten kletsen en onze spulletjes die we uit Nederland hadden meegenomen aan hen gegeven. Ook de stekkerdoos hebben we afgegeven aan Jan die er een Zuid-Afrikaanse stekker op zal zetten. We hebben zo lang een andere stekkerdoos van hem meegekregen zodat we toch stroom hebben. Ook vertelden ze dat Jan altijd één keer in de week naar Lilongwe gaat. We hebben gelijk maar gevraagd of we dan deze week mee mochten, want we moeten ons nog inschrijven bij een één of ander bureau voor verpleegkundigen en dan kunnen we gelijk onze visum verlengen. Maar alles hier niet zeker.. Misschien woensdag, dat zien we dan nog wel. En er vertrekken busjes, maar als ze vol zijn en ongeveer vanaf het ziekenhuis. We hebben ook nog geen idee aan wie, waar en wanneer we het guesthouse moeten betalen en de maandelijkse verplichte gift aan het ziekenhuis. Dat gaan we allemaal nog uitzoeken. Jan en Trudi adviseerde ons om naar de matron (=hoofd van alle verpleegkundigen in Nkhoma) te gaan. Die woont vlak naast het guesthouse. Om te weten te komen waar we moeten beginnen, wanneer en wat duidelijkheid te krijgen over onze hele stage hier. Dus die gaan we vanmiddag ook nog maar eens op proberen te zoeken. Ook gaan we vandaag eens kijken of het internet hier in Nkhoma een beetje werkt. (we schrijven dit nu in een wordbestandje) Maar we hebben vandaag gehoord dat ze één band hebben en dat er steeds meer computers op internetten. Ja als je dan de band niet verbreed wordt dat een beetje sloom…. Als het hier echt niet lukt, willen we aan Jan en Trudi vragen of we heel even van hun internet gebruik mogen maken. (die hebben internet bij hun huis via de telefoonlijn) Dus dat was het voor nu. Een behoorlijk lang verslag, maar wel leuk om te typen! Reageer! Dat vinden wel leuk! Een andere keer proberen we ook wel foto’s te uploaden, maar ben bang dat dat heeeeeeeel langzaam of niet zal gaan.. Dus tot schrijfs!

Liefs Wendy en Mirjam