Onze Malawiaanse aanbidders

Lieve allemaal,

Hier alweer ons derde verslag vanuit Nkhoma.

Woensdag hebben we onze derde stagedag gehad. We raken steeds meer gewend aan de houding van de verpleegkundige hier en gelukkig beginnen we nu zelf ook al wel wat werk te zien. Hierdoor kunnen we zelf meer initiatief nemen en zijn we wat meer bezig.

Donderdag zijn we naar Lilongwe geweest. We konden meerijden met Barbara, een Amerikaanse arts die ook in het Nkhomahospital werkt. Debby (een Amerikaanse verpleegkundige die vrijwilligerswerk komt doen en ook in het guesthouse woont) zou samen met Barbara naar de stad gaan en wij mochten wel meerijden. We moesten om 7:00 bij haar thuis zijn, want om 8:00 had ze een afspraak met de dierenarts, omdat haar hond geopereerd moest worden. Dat was dus ook het enigste waar we wel even rekening mee moesten houden: de hond moest mee.. Eeh, wat heeft die hond dan? Nou ze heeft een tumor en daardoor bloed ze uit d’r vagina.. En hoe gaat de hond mee in de auto?.. Op de achterbank….
Oké, Mirjam zat dus naast een bloedende hond op de achterbank (en dat is vrij krap aangezien dat beest toch nog wel 70 cm hoog is en dus nog vrij groot is) al hobbelend in de auto naar Lilongwe. Het was dus redelijk ongemakkelijk, met af en toe een lik over haar arm, als ze net haar kont heeft af zitten likken en af en toe werden we helemaal in het nauw gedreven als ze zich weer eens lekker om wou draaien om vervolgens boven op onze voeten te gaan liggen. Na een rit van ruim een uur kwamen we eindelijk in Lilongwe aan en werden we gedumpt bij de Shoprite. We hadden onze telefoonnummers uitgewisseld en Barbara zou contact met ons opnemen als ze weer naar de shoprite zou komen om ons op te pikken. Dat zou rond 14:00/15:00 zijn. Aangezien het toen net 8 uur ’s ochtends was hadden we ruim de tijd voor boodschappen.. Naar het immigratiebureau gaan heeft geen zin, want onze visum is nog minstens 2 weken geldig en naar de Nursingcounsel hoefden we ook niet te gaan, want we hebben nog steeds de brief van Mrs. Ngwanda en van school niet die we daarvoor nodig hebben. Dus het enigste wat we hoefden te doen was boodschappen en geld pinnen.
We besloten toen maar om de stad eens een beetje te gaan bekijken en kijken waar wat is. Uiteindelijk hebben we twee uur lang door de stad gebanjerd in de blakende zon. We hebben over de groentemarkt gelopen, de vismarkt (bah wat stinkt het daar!!) en de meubelmarkt. Daar staan overigens nog best mooie meubels! Vraag niet hoe de kwaliteit is, maar ze zien er niet slecht uit. We hebben bijna niks gekocht op de markt. Alleen beltegoed. Dat kun je werkelijk overal kopen. Overal langs de straat staan tafeltjes met een parasolletje met Zain er op waar ze opwaardeerkaartjes verkopen. In de tijd dat we zo rondgelopen hadden hebben we geen huwelijksaanzoeken gehad waar Barbara ons voor gewaarschuwd had, maar wel een paar keer de ruime aandacht van mannen gehad, die vroegen of we hun vriendin wilden zijn en of we ze wilden zoenen. Daar reageerden we maar niet op en liepen als stugge Hollanders maar gewoon door. Ze doen overigens verder niks hoor.

Na ruim 2 uur kwamen we eindelijk weer bij de Shoprite aan. Daar besloten we om eerst wat te drinken te kopen in de shoprite en dan geld te gaan pinnen voor de grote boodschappen. Toen we uit de Shoprite kwamen hebben we ons eerst even op de stoeprand in de schaduw van een boom geïnstalleerd met een ijsje. Met de plattegrond van Lilongwe probeerden we ondertussen uit te vinden waar we konden pinnen. De National bank hadden we al wel gezien, maar wij konden alleen pinnen bij de Standard bank. Toen kwam er ineens een Malaiwaanse man op bij ons staan. Vriendelijk vroeg hij hoe het met ons ging waar we vandaan kwamen. Nu is dat in Malawi redelijk normaal om aan wildvreemde (zeker aan blanke) te begroeten en te vragen hoe het met ze gaat, maar deze man bleef wel lang bij ons staan. Hij bleef het gesprek maar gaande houden. Toen we op zijn vraag waar we vandaan kwamen verteld hadden dat we uit Nederland kwamen zei hij gelijk dat we hem dan maar eens moesten bellen als we weer terug waren. Wij hadden het onderhand wel gehad met die man en zeiden ‘tuurlijk doen we’, en wilden alweer verder lopen. ‘Maar dan hebben jullie mijn nummer nodig!!’ riep hij ons na. ‘Joh? Dat meen je?’ Onze hoop er snel vandoor te gaan en die man dus een beetje beduusd achter te laten was vervlogen. Hadden we pen en papier om zijn nummer op te schrijven? Nee dat hadden we niet dus werd een ‘brother’ (iedereen wordt hier brother en sister genoemd, zelfs òns noemen ze sister) aangesproken en gevraagd of hij pen en papier had. Dat had hij wel dus werd zijn nummer opgeschreven en met het papiertje in onze handen kregen we nog eens op ons hart gedrukt dat we hem wel moesten bellen. Nou dat zouden we doen hoor! (het briefje met telefoonnummer is inmiddels in de prullenbak verdwenen) Deze beste man heeft ons echter tussendoor ook nog weten te vertellen waar de Standard bank zit en dus zijn we daar naar toe gelopen om geld te pinnen. Het maximumbedrag wat je 3x daags mag pinnen is 20.000 kwacha. Dat zijn heel wat briefjes van 500!! Terug in de Shoprite hebben we er heerlijk lang rondgelopen en boodschappen gedaan.

Toen we na een uur klaar waren hebben we bij een soort McDonalds die naast de Shoprite zit, patat gegeten en wat gedronken. Toen kregen we ook een smsje van Barbara dat zij ook naar de Shoprite zou komen met Debby en niet lang daarna zagen we ze inderdaad aankomen. Barbara ging nog even de Shoprite in en Debby kwam bij ons zitten. Ze kocht ook nog eens een ijsje voor ons, dus twee ijsjes op één dag! Wat een verwennerij! Toen Barbara terug kwam hebben we de hond opgehaald en zijn teruggereden naar Nkhoma. De hond was gelukkig nog suffig en sliep het grootste deel van de reis en Debby had aangeboden om nu achterin te zitten naast de hond, zodat Mirjam voorin naast Barbara nu wat comfortabeler zat. Op de terugweg hadden we onze eerste regen!! Maar dat is normaal hoorden we later, dat er eerst soms wat kleine buitjes vallen en pas halverwege of eind november beginnen de ‘showers’. Terug in Nkhoma hebben we alles uitgeladen en zijn gelijk onder de douche gesprongen. Voordat je na Lilongwe gaat hoef je je niet te wassen, want het is daar heet, plakkerig en stoffig en je komt alleen maar heel vies terug. Dus die douche was heerlijk!

’s Avonds nam Caterine, een Duits meisje die in het oogziekenhuis in Nkhoma stage heeft gelopen, afscheid en dus waren we uitgenodigd om mee te komen eten. Hebben dus met een clubje van 11 man ’s avonds gekletst, verhalen uitgewisseld en uiteindelijk gegeten. En er zijn hier dus heel wat nationaliteiten! Australisch, Nederlands, Duits, Luxemburgs, Amerikaans, Zuid-Afrikaans, Zweeds en Noors! En er komen alleen nog maar meer Nederlanders hebben we gehoord, dus die zijn hier goed vertegenwoordigd. Alleen rond de kerst zijn de meeste mensen weer weg, dus zijn benieuwd met hoeveel mensen we dan nog over blijven..We zijn om kwart over negen zelf naar huis gelopen, omdat we het zat waren en Wendy zou nog gebeld worden en anders zou dat ook wel laat worden. Gewapend met onze lampjes zijn we dus naar het guesthouse teruggelopen. Gelukkig vonden we in één keer de weg terug. Want het was de eerste keer dat we buiten waren in het donker en een plek waar we nog nooit eerder geweest waren. Als je echter de asfaltweg hebt gevonden en die blijft volgen kom je vanzelf bij het ziekenhuis uit en vanaf daar lopen we midden door het ziekenhuis naar het guesthouse terug. Wendy heeft nog gebeld, we hebben nog na liggen kletsen onder onze klamboes en zijn toen gaan slapen.

We lopen van maandag t/m donderdag stage en zijn vrijdag dus vrij. We hebben geprobeerd uit te slapen, maar verder dan half 7 kwam Wendy niet en ook Mirjam hield het niet veel langer vol. Half 8 zijn we er maar uit gegaan en hebben we lekker rustig aan gedaan. Mirjam d`r moeder was ook jarig en zij heeft dus ’s ochtends nog met haar gebeld. We vinden het alle twee zo heerlijk om te bellen, of te sms’en met thuis. Ook de reacties op de weblog hier zijn erg leuk om te lezen. We hebben ze gekopieerd en bewaard in een word bestandje zodat we ze nog eens na konden lezen. Dus blijf reageren. Maakt niet zo veel uit met wat. Of schrijf even hoe het in Nederland is of zo. Vinden we erg leuk om te lezen!! Daar genieten we van!!!

We hebben de rest van de ochtend nog mailtjes naar thuis en weer een verslag voor op de weblog getypt en heerlijk buiten op de veranda, in de schaduw zitten lezen. Er waait hier wel vaak een windje, dus het is dan heerlijk om op de veranda te zitten. ’s Middags hebben we alvast warm gegeten, want vanavond is er weer een powercut (=standaard op maandag en vrijdagavond) dus dan kunnen we niet koken, of het moet op Gelfuel. En dat gaat niet zo snel. Dus vanavond eten we brood. ’s Middags zijn we naar het internetcafé van het ziekenhuis gegaan, waar we weer mails hebben geopend en opgeslagen en foto’s op onze weblog hebben gezet!! Jaja, onze eerste foto’s van hier! We willen proberen er zo nog wat foto’s bij te zetten. ’s Avonds hebben we heerlijk brood gegeten :S De powercut duurde van 18:00 tot 20:20. We houden het bij in onze agenda’s om te kijken of er een beetje een vast patroon in zit. Tot nu toe hebben we het alleen op maandag en vrijdag gehad. Het kan ook op woensdag gebeuren, maar dat is tot nu toe nog niet gebeurd vertelde Floor. ’s Avonds hebben we heerlijk een film zitten kijken (in het donker, onder onze klamboe op bed) en zijn pas om 10 uur naar bed gegaan, wat echt achterlijk laat is voor hier! :P

Vanochtend was er een klein accidentje (of hoe je dat ook noemt) want Mirjam is uit haar bed gevallen… Wendy heeft een echt ledikant met één dik matras, maar Mirjam heeft een soort ijzeren onderstel waar twee dunnere matrassen op liggen. Ze ging vanochtend iets te ver op het randje liggen in haar slaap en het bovenste matras kukelde toen van het onderste matras af en daar lag ze op de grond!! Mirjam lag helemaal beduusd op de grond met haar neus tegen de muur en Wendy vroeg zich ongerust af waar Mirjam toch was gebleven.. Toen ze doorhad dat die uit bed gevallen was begon ze onbedaarlijk te lachen!!.. Mirjam kon er gelukkig de lol wel van in zien. Toen het matras weer goed gelegd was hebben we toch nog even goed kunnen slapen tot tien voor acht.

We hebben ’s ochtends nog druk zitten typen voor mails naar huis en dit verslag voor op de site. Om 11 zijn we naar het ziekenhuis gegaan en hebben daar Maria, de Noorse verpleegkundige, ontmoet en die heeft Anthony, Debby, Wendy en Mirjam meegenomen naar de zaterdagmarkt en inderdaad dat is een hele happening!! Wàt een drukte! We zullen proberen er ook wat foto’s van op de site te zetten. Het was wel heel leuk en we hebben beide een lap stof gekocht op de markt en het bij de kleermaker gebracht. Die gaat er een tas van maken voor ons. We zijn benieuwd hoe dat gaat worden! We kunnen ook rokken of zelfs hele setjes laten maken van die lappen stof, maar dat doen we nog maar niet. We hebben nog genoeg rokken en jurken en genoeg zaterdagen hier om stof te kopen en er wat van te laten naaien. Verder wordt er echt van alles verkocht. Er is ook een speciaal gedeelte voor vis en vlees, maar daar wil je echt niet overheen lopen (wij hebben er een rondleiding gehad en zijn gewaarschuwd!!), want het STINKT er echt ENORM!!! Darmen liggen gewoon op de vloer gegooid van de dode beesten en ze staan nog met de slachtmessen in te hakken op de stukken vlees. De geitjes staan ondertussen in de rij bij de deuropening om te worden geslacht waarschijnlijk. Daar ga je voor je lol niet heen!
Toen we de hele markt gezien hadden zijn we met de hele groep naar een soort van restaurantje gelopen waar we hebben geluncht. We probeerden beide de nsima (soort maispap) uit die hier bij alle drie de maaltijden gegeten wordt, maar vonden het alletwee vies! Gelukkig hadden er ook een paar rijst genomen en mochten we daar wat van hebben. We kregen ook een kan water om te drinken, maar hebben het niet gedronken omdat ze het hier zelf nooit koken. Debby vertelde er gelijk allemaal horrorverhalen bij dat haar man in Malawi eens ongekookt water had gedronken en er heel ziek van was geworden, dus we hebben het maar laten staan. We hadden gelukkig zelf een flesje water meegenomen en er wordt overal wel cola of Fanta verkocht, dus genoeg te drinken. Wij zijn daarna met Debby naar huis gelopen, want om 14:00 hebben we nog weer een afspraak met Allita. Dat is een collega van Mirjam op de femaleward. Zij is een eerste jaars verpleegkundestudent en stond er op dat Mirjam eens kwam kijken bij haar huis. Dus om twee uur bij de kerk afgesproken. Daar zal zij ons ophalen. En daarna op naar Jan en Trudi voor de sleutel van het kantoortje van Jan om te internetten!! :)

Vanavond gaan we met z’n allen in het guesthouse dineren en willen we ook een soort appeltaart gaan maken. Zondag willen we voor het eerst naar de kerk gaan en Debby wil dan ook mee. En jongens de kerk begint om 8:00 dus niet meer klagen dat 10 uur te vroeg is!!!

@ Gekke Goeroe: we hebben werkelijk geen idee wie je bent, dus maak je maar bekent!!

@ Bente: Er zijn hier hagedissen, (in alle soorten en maten en kleuren), grote spinnen, torren, aapjes (alhoewel we die nog niet gezien hebben) en voor de rest nog niet zo veel aparte dieren gezien. Maar als we er weer wat tegen komen zullen we het laten weten! ;)

Nou dat was het weer. Tot de volgende schrijfs!!

Liefs, Wendy en Mirjam