Tweede week alweer!

Hoi allemaal,

Zaterdagmiddag hadden we dus een afspraak met de 1e jaars verpleegkunde student van de female ward. Om iets over tweeën waren we bij de kerk. En zoals we al wel verwacht hadden was daar niemand te bekennen. Jack en Henriëtte kwamen nog langs lopen en toen ze hoorden dat we om twee uur een afspraak hadden met een Malawiër zeiden ze dat ze er ergens tussen 3 en 4 wel zou moeten zijn. Dit hadden we al wel half en half verwacht, maar toch hadden wij geen zin in om op te wachten. We hadden wel betere dingen te doen! (zoals zo snel mogelijk op het internet komen!! :))

We zijn toen dus naar het huis van Jan en Trudi gelopen en die waren blij ons te zien! Ze hadden ons de hele week al niet meer gezien en waren zelfs een beetje ongerust geworden. Wij hadden juist gedacht, dat als we er één keer in de week op visite zouden gaan ze dat meer dan genoeg zouden vinden, maar blijkbaar zijn ze al zo geafrikaniseert (is dat een woord?) dat het heel normaal is om er een paar keer in de week langs te komen. We werden hartelijk welkom geheten en voorgesteld aan nog 3 Nederlandse jongemannen die hier voor 4 maanden komen helpen bij de bouw van een schooltje. Altijd leuk als er weer nieuwelingen zijn, want nu waren wij niet meer de nieuwste en konden wij hen onze ervaringen alweer vertellen. Ze verblijven niet in het guesthouse, maar in een lodge niet zo ver bij het guesthouse vandaan. We hebben een tijdje gezellig zitten kletsen en ook even gehoord hoe het laatste weer in Nederland was (koud en regenachtig). Toen vroegen we of we misschien de sleutel van Jan zijn kantoortje nog mochten lenen om te internetten. Dit was geen probleem en niet lang nadat Jan em gegeven had zijn wij ervandoor gegaan om onze mailtjes weer te versturen en een nieuw berichtje op onze site te plaatsen. Wat heerlijk weer om al die reacties te lezen en weer wat van ons te kunnen laten horen!

Voor het avondeten hadden we de drie nieuwe Nederlanders uitgenodigd en hebben we heerlijk aardappeltjes gebakken in de oven, kool met oubergine en wortel gekookt, komkommer salade gemaakt en als toetje onze applecrumble! Applecrumble is eigenlijk een soort van appeltaart, alleen dan zonder bodem. We schillen appels, snijden die in partjes en doen die in een ovenschaal. Daar gooien we wat kaneel, suiker en krenten door en bovenop deegkruimels gemaakt van bloem, boter en iets water. Dit zetten we ruim een half uur in de oven en voila!
Het is een gezellige avond geweest en het eten smaakte goed, ondanks dat we niet zo heel veel ingrediënten hadden hebben we er toch een lekkere maaltijd van weten te maken. De jongens vroegen zelfs nog of ze het recept mochten hebben van de applecrumble, maar daarin moesten we ze teleurstellen, want het is dus een mix van ingrediënten die in een appeltaart zitten, maar allemaal op het (vrouwelijk) gevoel bij elkaar gevoegd. :) Onze appels zijn nu overigens op, maar we willen het de volgende keer proberen met mango’s aangezien die genoeg te koop zijn op de markt in Nkhoma en appels niet. De jongens wilden ons ook wel een keer uitnodigen voor het avondeten, maar dan moesten ze wel even hun kok informeren!!!! KOK?!!! Ja, die maakt pizza’s en.. PIZZA’S?!!! Goed daar zullen we nog wel vaker komen eten…!!

Zondag zijn we met de club van het guesthouse naar de kerk geweest. Het was voor iedereen, behalve Anthony, de eerste keer dat we hier naar de kerk gingen en het was een mooie dienst! Officieel begon die om 8 uur, maar rond die tijd zat de kerk pas half vol. Na de klok van achten bleven er nog meer mensen binnen druppelen tot de kerk uiteindelijk redelijk vol zat. Het was een engelse dienst en redelijk te volgen. Er werd gezongen, de 10 geboden werden voorgelezen, weer gezongen, het koor zong een paar liederen en de dominee gaf een preek over gedeelte uit Genesis, waarin Abraham de opdracht van God krijgt om zijn land en het huishouden van zijn vader te verlaten en naar een land te gaan dat God hem zou wijzen. En daar zou hij een zegen zijn en gezegend worden. De dominee vroeg ons of wij een zegen zijn voor onze omgeving en voor onze naaste. Het was een mooie preek. Daarna werd er nog weer gezongen en gecollecteerd. Dat collecteren gaat wel even anders dan in Nederland. Er worden voor op een tafel twee manden neergezet en de mensen lopen linksom langs de bankjes (van voor naar achter) naar de manden toe, gooien er hun geld in en lopen dan rechtsom langs de bankjes weer naar hun plaats terug. En ja: bankjes, want het zijn gewoon planken op pootjes waar je op zit. Geen leuning dus. Het zit natuurlijk niet al te lekker, dus dat stukje lopen naar de collecte was een welkome afwisseling en gelukkig kan deze dienst niet al te veel uitlopen, want er staat een Chichewadienst achteraan gepland, dus langer dan 1,5 uur hoef je er gelukkig niet op te zitten. Aan het eind van de dienst, na de zegen werden alle gasten bij naam nog welkom geheten (beetje laat misschien?) en gevraagd of ze naar voren wilden komen, zodat de dominee ze namens de kerk hartelijk welkom kon heten. Het koor werd welkom geheten, wat verpleegkundestudenten uit andere delen van Malawi en nog een aantal mensen waarvan we niet goed verstonden waarom ze hier zijn. Wij zaten met kromme tenen te wachten tot wij naar voren werden geroepen, maar gelukkig werden wij over het hoofd gezien (al lijkt ons dat moeilijk met slechts een paar blanken tussen zoveel zwarte mensen). Of ze wisten simpelweg onze namen niet zodat we niet genoemd konden worden. Hoe dan ook: de dienst werd afgesloten en met z’n allen liepen we naar buiten de hitte weer in. Uit de kerk hebben we verder heerlijk relax gedaan. Boekje gelezen op de veranda, gepuzzeld en verder niet zo veel. Kortom een heerlijk rustige zondag gehad.

Maandag hadden we weer stage. Toen we om 11 uur ’s ochtends terug kwamen voor onze lunchpauze hadden we het allebei even gehad. We hadden een dip. We hadden er geen zin meer in. Vooral Wendy verveelde zich echt gruwelijk op haar afdeling. Met de moed der wanhoop zijn we ’s middags weer terug gegaan naar onze afdelingen en we hadden afgesproken dat als Wendy niks te doen had ze naar Mirjam zou gaan, dan zouden we in elk geval ons samen vervelen. Mirjam kwam ’s middags op de afdeling en kreeg gelijk de opdracht om een infuus te gaan zetten. Nou daar ging ze dan, haar eerste infuus!... Na drie keer prikken, lukte het de vierde keer. Hij zat! Mirjam grijnsde van oor tot oor, haar eerste infuus gezet! Niet lang daarna kwam Wendy al bij Mirjam op de afdeling, want zoals gebruikelijk was er niks te doen ’s middags op haar ward. Mirjam heeft haar de female ward toen laten zien en de isolatiekamers. Ook kon ze natuurlijk vol trots vertellen dat ze haar eerste infuus gezet had! Toen we samen buiten waren op de terugweg van de isolatiekamers kwamen we Isabel tegen. Een verpleegkundige die in het oogziekenhuis werkt. We vroegen haar of ze ons het oogziekenhuis wou laten zien (elke minuut die we niet hoeven spenderen aan vervelen is meegenomen) en dat wou ze wel. We hebben dus een rondleiding door het oogziekenhuis gehad en gelijk een paar monturen uitgezocht voor Rona, een Engelse arts, die zaterdag een ongeluk heeft gehad met de auto waarbij haar bril is gesneuveld. Er moest dus een nieuwe aangemeten worden. Daarna zijn we nog naar het kantoortje gelopen van de twee verpleegkundige die de outreach hier regelen, om te vragen of wij volgende week dinsdag mee mogen. Helaas waren ze er niet, dus vandaag nog maar eens proberen. Al met al hadden we hier weer 1,5 uur van onze tijd mee gevuld en de rest van de middag hebben we vooral rustig aan gedaan en af en toe nog wel wat dingetjes gedaan. Wendy helaas niet. Daarom heeft die besloten niet terug te gaan naar de surgical ward vandaag, maar naar de male ward te gaan. Die zit naast de female ward, dus ook lekker dicht bij Mirjam. Als er dan even niks te doen is kunnen we in elk geval samen ons vervelen en kletsen of samen op zoek gaan naar iets te doen. Vandaag ook nog even bij de matron geweest en als we de brief van school hebben zal ze met ons mee gaan om ons in te schrijven bij de nusring counsel in Lilongwe, dus dat is ook mooi. Wendy heeft het gelukkig wel naar haar zin op de male ward. Er is meer te doen, er is een Amerikaanse arts die ENGELS spreekt en niet alleen maar Chichewa en zelfs heel leuk de dingen uitlegt die hij doet en zodoende de verpleegkundige ook nog wat probeert bij te brengen. Wendy heeft dus een leerzame ochtend gehad! Mirjam heeft haar tweede infuus (in één keer!!!:D) gezet en ook bloed geprikt . Ook Wendy wil binnenkort proberen om haar eerste infuus te zetten en bloed te prikken.
Aan het eind van de ochtend kwam Maria, de Zweedse verpleegkundige, nog naar de female ward en heeft nog een praatje met ons gemaakt. Ze vertelde heel lief, dat als we het even niet zagen zitten we gerust langs konden komen voor een praatje en dat als we ons verveelden op de afdeling we maar naar OPD (Outreach Patiënt Department= een soort EHBO) moesten komen waar zij werkt, dan kon zij ons misschien nog aan het werk zetten. Echt heel lief dat ze dat deed.

Ook heeft ze ons een soort van operatiekamer laten zien, waar kleine ingrepen worden gedaan. Op dat moment lag er en jongetje op de tafel bij te komen van de narcose. Bij hem was een abces (een holte met pus) verwijderd. De narcose wordt hier gedaan met Ketamine, een middel wat in Nederland nog zelden of zelfs helemaal niet meer gebruikt wordt. Ze vertelde dat we daar als we ons vervelen ook gewoon binnen kunnen lopen en meekijken bij de ingrepen. En inderdaad toen het jongetje naar de kinderafdeling was gebracht, kwam er een vrouw binnen die een klein abces op haar schaamlippen had en er druppelde ook steeds meer verpleegkundestudenten binnen om te komen kijken. De vrouw moest op tafel gaan liggen met gespreide benen en werd onder narcose gebracht. Terwijl er dus een stuk of tien studenten stonden toe te kijken en het dossier van de arme vrouw van hand tot hand ging om ingekeken te worden, liet de dokter door een sneetje het abces leeglopen en verbond het. Wij zijn al tot de conclusie gekomen dat als één van ons ooit op de tafel daar komt de liggen de ander als wacht bij de deur wordt gezet om te zorgen dat er géén toeschouwers binnen komen, want een ding als privacy kennen ze hier dus niet.

’s Middags zijn we nogmaals naar de outreachafdeling geweest en kwamen daar de juiste persoon tegen. En we hebben afgesproken dat we volgende week dinsdag voor het eerst mee gaan! We zijn heel benieuwd!! :)
We hebben er alle twee nu weer zin in en gaan met veel meer plezier dan gisteren, weer naar onze afdeling terug.

Lieve groet, van Mirjam en Wendy