Vanuit een HEET Malawi

Hoi allemaal,

Woensdag en donderdag gingen onze stagedagen ook al weer beter. We krijgen steeds meer door wat we kunnen doen en zijn daardoor ook meer bezig. We hebben inmiddels alle twee wel een paar keer een infuus geprikt en ook bloed geprikt.

Laatst schreven we trouwens dat we hier spinnen hadden, nou die hebben we nu ook gezien!! En wel in de klamboe van Wendy!!! (en het regenseizoen is nog niet eens begonnen!!! )
Woensdagavond zat Mirjam aan de telefoon in de woonkamer, toen Wendy met een lijkbleek gezicht binnen kwam lopen en berichtte dat er een hele grote spin,ÍN haar klamboe zat!! Toen Mirjam klaar was met telefoneren, zijn we met z’n tweeën de zaak eerst nog maar eens gaan inspecteren en inderdaad, het was echt een hele grote spin ín de klamboe! Helemaal boven in het topje hing die. Wendy vertelde dat ze al in bed lag toen ze naar boven keek en die spin recht boven haar gezicht zag hangen!! Ze schrok zich natuurlijk het apezuur!! Maar ja, hoe kregen we die spin nou uit de klamboe?!?! Uiteindelijk heeft Mirjam een stoel uit de keuken gehaald, zodat ze wat hoger kon staan, haar slippers gepakt en de spin met klamboe en al geplet tussen de slippers. Het klinkt nu heel makkelijk, maar er was heel wat moed voor nodig, want hij was echt eng!!! Hij kraakte natuurlijk heerlijk tussen de slippers en viel toen op het bed! Met een slipper hebben we em van het bed op de grond geveegd en toen met een blik naar buiten gegooid. Vanaf nu controleren we dus zeker weten eerst onze klamboes en beddengoed op ongedierte!! Ook hebben we voor de zekerheid onze klamboes maar onder onze matrassen ingestopt om de kans nog kleiner te maken dat er enge beestjes in onze bedden kruipen…

Ook zijn er meer powercuts dan we verwacht hadden. Normaal gesproken zijn er geplande powercuts op maandag- en vrijdagavond vanaf ongeveer half 6 en ook is er kans op een powercut op woensdagavond. Dat hebben we tot nu toe gelukkig nog niet gehad. Maar we hebben nu al twee keer gehad dat we ’s ochtends om 11 uur thuis kwamen voor onze pauze dat de stroom er af was! Balen, want dan kunnen we ons brood niet roosteren en geroosterd is dat toch het lekkerst.. :S

Donderdag was het echt heel rustig op de medical ward. Sowieso was het in heel het ziekenhuis rustig. Maria kwam ons ’s middags, toen we net van onze pauze terug waren, even opzoeken en vertelde dat er een kleine operatie zou plaats vinden in de OPD om 14:00. Aangezien het toch rustig was zijn we daar om 14:00 naar toe gelopen. De patiënt lag al op tafel en Maria, die de ingreep zou uitvoeren, was zich al aan het klaarmaken. Het ging om een man die een enorm gezwollen hand had. Een bacteriële infectie die een beetje letterlijk uit de hand gelopen was zeg maar. De hand was zo dik van het pus en zelfs z’n pols en onderarm waren al dikker dan zijn goede hand. Zelfs zo erg dat z’n vel al aan het barsten was. De druk moest er dus nodig af en dat was wat Maria zou gaan doen. Het was alleen nog wachten op de anesthesist en de Ketamine. Toen om half 3 de anesthesist eindelijk kwam zei die dat er eerst een X-ray van de hand gemaakt moest worden om te kijken of die niet gebroken was. *zucht* Iedereen zat klaar moet die naar de röntgen! De patiënt liet zich echter lijdzaam van de tafel in de rolstoel helpen en werd naar de röntgen gebracht. Je zou zeggen dat ze het daar ook rustig moesten hebben aangezien het overal in het ziekenhuis rustig was, maar om 15:00 kwam de patiënt pas terug. In die tijd hebben we gezellig met Maria zitten kletsen. Afijn drie uur was de patiënt er weer en ging weer keurig op de tafel liggen. Maria trok haar steriele handschoenen aan en was klaar om te beginnen. De Ketamine was er echter nog niet. Ze wilden bijna beginnen zonder, toen er een verpleegkundige met de Ketamine aan kwam. Bijna konden ze beginnen, maar bijna want de anesthesist begon te klagen dat de patiënt een te kleine naald voor het infuus had. Als ze een bloedvat zou raken tijdens de ingreep en ze de patiënt snel moesten vullen zou daar de naald die er nu in zat te klein voor zijn. Toen die discussie ten einde was en ze eindelijk konden beginnen vroeg Maria voor de zekerheid nog of de patiënt echt niks had gegeten voor de ingreep in verband met de narcose. Het werd vertaald en aan de patiënt gevraagd en wat bleek, meneer had gewoon heerlijk z’n nsima (maispap) gegeten. Nou, dan werd bij deze de ingreep gecancelled! Om kwart over drie liepen we dus zonder resultaat en zonder een ingreep te hebben gezien weer terug naar onze ward.

Vrijdag was de dag dat we naar Lilongwe zouden gaan. We zouden met Anthony en Floor mee gaan met de minibusjes. Onze eerste keer minibus!! Donderdagavond echter tijdens het diner met Isabel, Jesse, Rhona, de drie Nederlandse jongens en wij vieren uit het guesthouse (Anthony, Floor, Wendy en Mirjam) vertelde Isabel dat Will (een arts die in het oogziekenhuis werkt) naar Lilongwe zou gaan om zijn vrouw van het vliegveld af te halen. Zij ging ook mee en wij konden ook wel meerijden als we wilden! En een gratis rit naar de stad sla je natuurlijk niet af!
Vrijdagochtend werden we om half 8 bij the cottage van Isabel verwacht en werden we opgepikt door Will. Wendy kon helaas niet mee, want die was de avond daar voor niet lekker geworden en had heel beroerd geslapen. Daarom maar besloten dat zij thuis zou blijven. Met z’n 5en in de auto zijn we toen naar Lilongwe gereden. Onderweg zagen we nog dat er een ongeluk was gebeurd met dodelijke afloop. Eerlijk gezegd is het niet zo verwonderlijk, want de auto’s rijden met het grootse gemak met 120 km/h over de weg. En op diezelfde weg lopen en fietsen ook nog mensen. Vaak wordt er even hard getoeterd als iemand te ver op de weg komt en meestal gaat het goed, maar helaas niet altijd.. We hebben nog even overwogen om te stoppen en te kijken of we konden helpen. Tenslotte zaten we met allemaal verpleegkundige en medische mensen in de auto, maar toen we dichterbij kwamen konden we al concluderen dat de persoon die op de weg was het niet had overleeft en ook was er al een ambulance ter plekke. Daarom zijn we toch maar doorgereden. In de stad werden we vlak bij het immigratiebureau gedropt door Will. Daar gingen we uit elkaar. Isabel moest wat dingen doen, Will ging zijn vrouw ophalen en wij drieën zouden naar het immigratiebureau gaan, want de visum van Anthony en Floor moest verlengt worden. Was wel handig dat Mirjam mee ging, want dan weten we gelijk waar het bureau zit voor als wij aan de beurt zijn, hoe we daar moeten komen en wat we kunnen verwachten in het bureau zelf.. Of ze moeilijk gaan doen, of het lang gaat duren, of dat het juist heel makkelijk is. En gelukkig was het laatste het geval. Wat we kwamen doen?? Nou we kwamen voor twee van ons een visum verlengen. Oké prima, gaat u zitten, even een formuliertje invullen, 5000 kwacha betalen, een stempeltje in het paspoort en een prettig verblijf in Malawi! Met 5 minuten stonden we weer buiten. Dat was dus snel geregeld!

Daarna zijn we richting de shoprite gelopen. Daar vlakbij is de standard bank waar we ook geld wilden proberen te pinnen. Proberen, want de 29e is het eind van de maand en dan krijgen alle Malawiërs hun salaris uitbetaald. Dat willen ze dus gelijk pinnen en daardoor is het geld in de bank soms simpelweg op is kun je niet meer pinnen... En inderdaad stond er al een beste rij voor de pinautomaten in de héle stad!!! Toen we eindelijk aan de beurt waren was het best wel een beetje spannend of er geld uit zou komen, maar gelukkig was er nog wat over en kwam het gepinde bedrag keurig uit de muur rollen. Daarna hebben we nog wat rondgelopen, gewinkeld en wat gegeten.
Ook zijn Anthony en Mirjam nog naar de houtmarkt geweest en dat was een belevenis op zich!! Zo gauw je ook maar in de buurt komt van die markt, komen er mannetjes met houtsnijwerk en spulletjes op je af lopen en zeggen hoe mooi het product wel niet is en wat het kost. Maaar, alles is onderhandelbaar… Toen Mirjam haar blik had laten vallen op een mooi houten slacouvert werd er keurig een stoeltje voor haar klaargezet. Het product werd in haar handen geduwd en het onderhandelen kon beginnen. Ze begonnen met het bedrag wat zij er voor wilden hebben. Ze zeiden 35, dus Mirjam dacht 35 kwacha dat is niet veel!! Maar toen ze het voor de zekerheid nog eens vroeg was het geen 35, maar 3500 kwacha!! Kijk en dat is andere koek!! Dat is zomaar een slacouvert voor €17,50 in plaats van €0,18….. Na enig onderhandelen werd de prijs 2000 kwacha. Wat nog belachelijk duur is, maar goed. En als je dan net weg bent bij de ene koopmaan komt de ander al naar je toen en sléépt je dan zowat naar zijn koopwaar om te bewonderen. Op het excuus dat je niks meer kunt kopen van hout omdat het te zwaar is om mee te nemen hebben ze ook al een oplossing, want een zelfgemaakt schilderij is niet zwaar en dus werden we daar naar toe gesleept om vervolgens te onderhandelen over de prijs daarvan. Na een tijdje hadden we het toch echt wel gezien en zeiden we dat we volgende week nog terug zouden komen. Dan zou Wendy er ook zijn en zouden we nog wel weer wat kopen. En dan gaan ze ineens zielige verhalen ophangen.. “Missy als u dit nog koopt, dan kan ik weer nsima kopen voor vanavond en heb ik weer te eten.” En ja het klinkt zielig, maar wij zeiden gewoon keihard, “dan heb je vanavond van ons niets te eten, maar moet je maar wachten tot volgende week.” Want in zielige verhalen verzinnen zijn ze hier de beste!! Ze werden zelfs zo wanhopig dat er eentje een product aanbood voor 1500 kwacha. En natuurlijk was het een aanbieding, want normaal kostte het 3500 kwacha. Mirjam wou het echt niet kopen, alhoewel ze het wel mooi vond, maar vond het gewoon te duur en zei dat ze volgende week nog weer zou komen. Uiteindelijk zijn ze uit zichzelf gezakt naar 800 kwacha en een gratis ketting erbij!! Nou daar heeft ze het dan toch maar voor gedaan. Je kunt dus makkelijk op de helft van de prijs uitkomen die zij eerst in gedachten hebben, als je maar volhoud en af en toe dreigt om weg te lopen. Dan komen ze vanzelf wel achter je aan en gaan akkoord met jou prijs. Uiteindelijk zijn Floor en Kim (de vriendin van Floor die vrijdag ook aan zou komen) met Jan en Trudi mee teruggereden naar Nkhoma en zijn Isabel, Anthony en Mirjam weer door Will en zijn vrouw meegenomen. En na zo’n dagje stad is het een weldaad om onder de douche te kunnen stappen. Wat wordt je daar stoffig en plakkerig en vies!!
Gelukkig ging het met Wendy alweer wat beter toen we thuis kwamen. Zij had nog heerlijk geslapen nadat de anderen naar Lilongwe vertrokken waren en weer wat gegeten en gedronken. De afspraak met Allita was afgezegd, omdat Wendy ziek was, we naar Lilongwe wilden en Mirjam Wendy niet nog langer alleen wou laten terwijl ze niet lekker was. We kregen als reactie in de sms terug: “May she get well soon in JESUS NAME. Ali”

Zaterdag hebben we ’s ochtends uitgeslapen. Toen relax ontbeten en daarna naar de markt geweest. Daar hebben we onze tassen opgehaald bij de kleermaker. Het zijn mooie schoudertassen geworden!! Daarna nog op de koffie geweest bij Jan en Trudi en gelijk de sleutel van het kantoortje weer meegekregen om op het internet te kunnen. Helaas!! Het internet deed het niet, vandaar dat dit berichtje ook niet op zaterdag is gepost, wat eigenlijk wel de bedoeling was. We hadden er even flink de pee in want, we weten dat we alle twee mail hebben en daar kijken we dan ook erg naar uit. Tja en als we er dan niet bij kunnen en het lezen is dat nogal frustrerend. De rest van de dag niet veel spannends beleefd. Gewoon lekker relax. ’s Avonds nog een keer geprobeerd of het internet het deed, maar helaas. Toen ons er maar bij neergelegd en een filmpje gekeken.

Zondag zijn we niet naar de kerk geweest. Omdat de Chichewadienst een speciale dienst zou zijn en ze dus meer tijd nodig hadden begon de engelse dienst een uur eerder en dat is dus 7:00!! Aangezien we alle twee wel behoefte hadden aan uitslapen hebben we besloten de kerk voor deze keer te skippen en uit te slapen. En dat is wonder boven wonder gelukt! Ondanks dat het 28 C was op onze kamer heeft Wendy uitgeslapen tot 8:00 en Mirjam tot 9:00. Heerlijk!! :) De rest van de dag weer weinig gedaan. Gewoon genoten van de rust en lekker gelezen. ’s Middags zijn we nog weer even bij Jan en Trudi geweest om te vragen of zij misschien weten wat er met het internet aan de hand is.. Nee, dat wisten ze niet en als het internet het zaterdag niet deed, dan deed het zondag ook niet, want in het weekend gebeurd er hier niks.. Dus we hebben de sleutel maar weer ingeleverd, want de hoop dat we het ’s middags nog een keer konden proberen was met die woorden de grond in gestampt. Maandag gaat iedereen weer aan het werk en wordt het internet dan gemaakt.. als het goed is…

Maandag hebben we een leuke dag gehad. De eerste jaars verpleegkundestudenten waren weer terug naar school, waardoor het aanzienlijk minder druk bevolkt was met verplegend personeel en wij meer te doen hadden! We hebben de artsenrondes mee gelopen en best wat kunnen doen. We hebben eindelijk het gevoel dat we onze tijd nuttig besteed hebben!!

Wordt vervolgt..

Liefs, Mirjam en Wendy