Gelukkig nieuw jaar!!!

Vrijdagavond (kerstavond) hadden we een BBQ bij het guesthouse. Narry, een Australische vrouw die in het Lab werkt, had sinds kort een BBQ en die had ze meegenomen naar het guesthouse om uit te proberen. Het was de bedoeling dat iedereen wat mee zou nemen die kwam, zodat we op die manier de maaltijd bij elkaar schraapten zeg maar. En het was echt lekker! Wij hadden van wat gehakt wat we nog hadden wat hamburgers gemaakt. Het was een gezellige boel. Dus wel een geslaagde kerstavond gehad.

Zaterdag 25 December was het 1e kerstdag. We hebben uitgeslapen, ontbeten (met Kerstbrood van de bakkerij waar Wendy werkt!! HEERLIJK!!! BEDANKT De echte bakker Jacques Maas in Loosdrecht!!) en zijn toen naar de kerstdienst gegaan die in het oogziekenhuis gehouden werd. We zijn er echter maar even geweest, want we konden het niet goed zien, omdat we helemaal achteraan zaten en toen we er net 10 minuutjes waren begonnen ze te preken in het Chichewa. Na een half uurtje kerkdienst hebben we het dus al opgegeven en zijn naar huis gegaan. Daar hebben we onze eigen Nederlandse kerstdienst geluisterd. Jan en Trudi hebben namelijk heel veel kerkdiensten van hun eigen kerk in huis en er zat ook een kerstdienst tussen! Het was heerlijk om zo toch de kerst nog een beetje te beleven, want we hadden echt totaal geen kerstgevoel met dat warme weer. We hadden natuurlijk wel wat kerstliedjes en dergelijke, maar zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens hoor!!!!! ’s Middags zijn we toen nog even op het internet gegaan en daarna hadden we weer een dinner bij de Mortons. Dat zijn een Amerikaans echtpaar die ook al een aantal jaar in Nkhoma wonen. We hadden er niet zo veel zin in, want we waren niet echt in een kerstbui of zo, maar zijn toch maar even gegaan. We hebben het tot half 7 uit gehouden (het begon om 4 uur) en zijn toen weer naar huis gegaan. Thuis hebben we alle twee zo’n beetje de hele familie die bij elkaar was met de kerst aan de telefoon gehad. De telefoon ging van hand tot hand in de Nederlandse woonkamers en we vonden het heerlijk om even die stemmen van thuis te horen. Op dat moment waren we graag thuis geweest. We zijn redelijk op tijd naar bed gegaan.

2e kerstdag zouden we met Isabel (de Luxemburgse) en James (de Canadees) naar Zambia gaan!! Om kwart over negen ’s ochtends hadden we ons verzameld en zijn we naar de opstapplaats voor de minibusjes gegaan. We hadden geluk, want we troffen een minibus die al vrij vol zat, dus we vertrokken al bijna! We reden alleen nog een stukje achteruit en we zagen dat er een paar geiten langs de weg waren die door een aantal Malawiers vastgegrepen werden en met de pootjes bij elkaar gebonden werden. Zo vreemd was dat niet om te zien, want meestal worden ze dan achter op de bagagedrager van de fiets gelegd, maar deze werden in de minibus bij de personen er bij geschoven! Achterin onder de banken werden zo 5 geiten er nog bijgeschoven! Wij blij dat wij niet op de achterste bank zaten, anders hadden we met onze voeten op een paar geitenlijven gezeten! We hebben met nog nooit met zo veel mensen/dieren in de minibus gezeten! Totaal ongeveer 20 volwassenen, één kind en 5 geiten!! Het was dan ook niet echt een gemakkelijke rit naar Lilongwe, met al die plakkerige mensen tegen je aan en af en toe een gejammer van de geiten van achter uit de minibus.. En de rit met de minibus van Lilongwe tot de grens was al niet veel beter; Mirjam zat helemaal tegen het raam geduwd en ook Wendy zat met opgetrokken schouders. Al met al dus geen gemakkelijke reis gehad. Maar ja je moet er wat voor over hebben he?! Tegen de middag kwamen we bij de grens aan. Daar moesten we Malawi uit en toen Zambia weer in. Met $50,00 en een vriendelijke lach was dat zo gepiept. Daarna heeft Isabel wat geld ingewisseld bij één van de vele mannetjes die daar staan met stapels geld om geld te wisselen voor de Zambiaanse kwacha. Begonnen we net te wennen aan de Malawiaanse kwacha, die ongeveer 200 kwacha per euro waard is, nu kregen we de Zambiaanse en die is ongeveer 5000 kwacha per euro waard. Dus dat is weer een hele rekensom! We hebben bij de grens de taxi gepakt en ons naar het dorpje Chipata laten rijden. Daar hebben we geld gepint (en dan is het niet gek dat je bijna een miljoen pint!!!) en toen naar de lodge laten rijden waar we voor één nacht zouden blijven. We hebben daar de rest van de dag lekker rustig aangedaan en zijn op tijd naar bed gegaan, want we hadden maandag een lange dag reizen voor de boeg!

Maandag zijn we namelijk om 4 uur ’s ochtends opgestaan, want we moesten de bus van 5 uur hebben naar Lusako. Vanaf Chipata deden we het met touringsbussen, die –kwamen we later achter- gewoon uit Nederland komen. Ze zijn alleen wat verouderd. Maar goed om kwart over vier werden we opgehaald door een taxi en naar het busstation gereden en bij het busstation bood de chauffeur aan om eerst uit te stappen en te kijken of er een geschikte bus voor ons was om mee naar Lusako te rijden. Het gaat er daar namelijk wel even wat anders aan toe dan in Nederland. In Nederland kun je je dit niet indenken, maar er zijn verschillende busmaatschappijen die dezelfde route rijden. En natuurlijk concurreren ze daardoor flink met elkaar. Als er dus nieuwe passagiers zijn worden die aan alle kanten door mensen van verschillende busmaatschappijen belaagd, en aangeboden om met hun mee te rijden. Ze beloven je van alles, dat ze op tijd vertrekken en op tijd aankomen, maar dat is vrijwel nooit waar. En inderdaad toen we op het station aankwamen werd onze taxi belaagd door Zambianen die ons wel in hun bus wilden hebben. De taxichauffeur wurmde zich uit de auto, deed em voor de veiligheid op slot en daar zaten we dan met wel 20 mensen om onze taxi heen, te wachten op onze chauffeur die hopelijk een goede bus vond. Isabel wist wel welke maatschappij een beetje betrouwbaar was, dus daar hadden we de chauffeur ook naar gevraagd om naar uit te kijken. En na minder dan 5 minuten kwam hij terug en vertelde dat hij die maatschappij gevonden had. Met onze tassen goed in onze handen geklemd zijn we achter de chauffeur naar de bewuste bus toegelopen, terwijl we nu dus achtervolgd en omsingeld werden door die meute van minstends 20 Zambianen. Gelukkig zaten we vrij snel veilig in onze bus en we waren de chauffeur dan ook dankbaar dat hij ons zo geholpen had! Om iets over vijven (ze zullen ook eens stipt om 5 uur gaan rijden) reden we van het busstation af. Tenminste dat probeerden ze. Veel bussen wilden tegelijk vertrekken en het was een heel getoeter en gedrang van touringsbussen die elkaar finaal klem reden.. Gelukkig kwamen wij er vrij snel uit en gingen we eindelijk op weg naar Lusako. We kregen toen we wegreden ook nog een preek van een dominee die vol overtuiging stond te preken dat we Jezus moesten volgen en ook nog met ons ging bidden. Rond kwart over 11 kwamen we op het busstation van Lusako aan en daar werden we dus weer belaagd door allemaal mensen die vroegen of we een taxi nodig hadden of misschien met hun mee in de bus wilden. Gelukkig wist Isabel waar we heen moesten en konden we gewoon achter haar aanlopen. We hebben toen bustickets gekocht en zijn toen wat gaan eten. (onze eerste maaltijd van die dag) Om half 1 gingen we naar onze volgende bus. Daar bleek er een foutje te zijn of zo, want ze hadden de bus overboekt. We zaten uiteindelijk met z’n zessen (wij vieren en nog twee zambianen) op de achterste bank in de bus geklemd. Niet echt gemakkelijk voor een busreis van ruim 7,5 uur…. Isabel en James hebben gezellig met een drietal Zambianen zitten kletsen die voor en naast ons zaten. Het waren best aardige mannen en we hebben een tijdje gezellig met ze zitten kletsen. Ze gaven ons zelfs Zambiaanse namen. Mirjam kreeg de naam Molenga wat creater of in het Nederlands schepper betekend. Dit omdat zij niet zo veel zei en volgens Derek (één van de Zambianen die haar de naam gegeven had) waren stille mensen creaters. Wendy kreeg een naam die we niet meer weten, maar de betekenis was gift. Dus cadeau. En natuurlijk kwam aan ons alle vier de vraag of we getrouwd waren. Toen ze vroegen waarom Mirjam geen vriend had en zij zei dat ze simpelweg de waren nog niet tegen was gekomen antwoordde Derek spontaan: “Well here I am!” en hij ging prompt op zijn knieën en vroeg haar of zij de moeder van zijn kinderen wou worden. Nou nee dankje!! Hij hield echter niet van ophouden en bleef er maar over doorgaan. Op een gegeven moment werd het echt irritant en moest James zelfs ingrijpen. Toen zelfs hij er wat van had gezegd hield hij gelukkig op en ging beledigd weer op z’n stoel zitten. Het nee is nee, zoals we dat in Nederland kennen, kennen zie hier dus niet. Nee, kan hier ook misschien we ja betekenen als je maar aandringt…. ’s Avonds om 8 uur kwamen we aan in Livingstone, onze plaats van bestemming. We zijn gelijk naar onze lodge gelopen en hebben na dat we onze spullen in onze kamer gedumpt hadden nog wat te eten gekocht. Toen onze klamboes uitgevouwen en toen die eindelijk hingen ons er onder gewurmd en gaan slapen.

Dinsdag zijn we naar de beroemde Victoria Falls geweest. En werkelijk het was prachtig! Na een goed ontbijt van toast met egg zijn we met de bus van de lodge naar het natuurpark gereden en we hebben genoten van de prachtige natuur. Hier vonden we dat het de enorm lange busreis meer dan waard was! We hebben erg veel foto’s gemaakt en zullen er natuurlijk een aantal op de site zetten.
Toen we het hele park doorgewandeld waren begon het ineens te hozen en te onweren. Wij zijn bij de gifshop onder het afdak gaan staan en wachtten tot de regen voorbij was. Maar het onweerde ook enorm. Zelfs zo hard dat de bliksem insloeg in een auto die op nog geen 50 meter bij ons vandaan stond! De vonken vlogen er van af!! De schrik zat ons dan ook behoorlijk in de benen, maar gelukkig hield het noodweer daarna wel vrij snel op. Tegen de middag hebben we weer een taxi gepakt naar Livingstone waar we geluncht hebben. We hebben nog even in het stadje rondgelopen en zijn toen terug gegaan naar de lodge. ’s Avonds hebben we bij een leuk Afrikaans restaurantje in Livingstone gegeten. Het was een leuke dag geweest!

Dinsdag was dan de grote dag, want toen zouden we gaan raften op de Zambezi River!! Ook wel de Mighty Zambezi genoemd! Nou we weten waarom! Het is een rivier die is gekwallificeerd tot een klasse 5 rivier. Er is klasse 1 t/m 5 en klasse 5 is het moeilijkst!!!!
Om half 8 werden we door de raftcompany opgehaald bij onze lodge en naar een andere lodge gereden waar de company zijn basis heeft. Daar kregen we ontbijt en instructies voor het raften. Hoe je de peddel moet vasthouden, wat je moet doen als je uit de boot valt, wat je moet doen als de hele boot flipt (dat is dat de boot met man en al wordt omgedraaid en iedereen dus in het water beland) en je onder de boot komt en wat je moet doen als je in een draaikolk terecht komt. Kortom, allemaal zeer bemoedigende praatjes.. Oh ja en we hoefden ons niet druk te maken om de krokodillen en de slangen, want die zaten alleen in het rustige water en daar val je er niet uit, alleen bij de stroomversnelling (rapids) en daar zitten ze niet. Dus geen zorgen!!... Oké…
We vormden een groep van 6. Wij vieren met nog een ouder echtpaar uit Australië waarvan de vrouw een Nederlandse bleek te zijn. Zij sprak dus nog wel wat woordjes Nederlands. Toen we onze gids Boyd (een echte Zambiaan) ontmoet hadden en onze spullen, (vest, peddel en helm) bij elkaar hadden zijn we met bussen naar de rivier gereden en daar moeste we nog een stuk naar beneden lopen tot we bij de rafts waren. Daar zat Boyd ons al op te wachten en tegen de tijd dat wij beneden waren had hij al een rondje in de rivier gezwommen. Toen iedereen in de boten zat en geïnstalleerd was (Wendy zat links in het midden en Mirjam rechts achteraan dicht bij de gids) konden we beginnen. We moesten door de eerste stroomversnelling heen die gelijk al klasse 5 was. Het zag er ook best heftig uit. En het probleem was, we moesten er echt dwars doorheen, want we begonnen in een bocht van de rivier. Het water kwam in een bocht aanstromen en beukte dus heerlijk tegen de kant aan, waar ook gelijk een enorme draaikolk zat. Het heet dan ook niet voor niets de The Boiling Pot. Toen de eerste raft het ging proberen zei Boyd dat we goed moesten kijken hoe dat ging en wat zij fout zouden doen. En ja hoor bij de eerste enorme golf die de raft te pakken kreeg werd de boot naar rechts gekapseisd en met nog een golf werden alle drie de roeiers die rechts in de boot zaten overboord gespoeld… SLIK... Wij gingen het toen ook proberen en we hadden niks te willen, want met de eerste de beste golf werden ook wij bijna gekapseisd en werden Mirjam en Isabel overboord getrokken door de golven. En Mirjam kan je vertellen dat ze doodsangsten heeft uitgestaan. Net als je denkt dat je eindelijk boven water komt en lucht kunt happen kom je of tegen de onderkant van de boot aan of je hapt een golf water naar binnen. Tegen zo’n stroming begin je niks.. Toen ze er eindelijk uitgezwommen waren, kwam Wendy er ook achter dat ze twee van hun bemanningsleden misten. Want de rest was alleen maar bezig om ook in de boot te blijven zitten en kwam er dus pas later achter dat ze twee van hun bemanningsleden misten. Toen Isabel en Mirjam er eindelijk (lijkbleek) uitgevist waren en hun longen uit hun lijf gehoest hadden moesten ze weer op hun plaatsten gaan zitten en peddelen, want we zaten nog steeds aan de verkeerde kant van de rapid! Met de moed der wanhoop gingen we er weer in en gelukkig kwamen we er toen doorheen, met een hoop geschreeuw en gevloek van Boyd en een enorme krachtsinspanning van ons om te blijven peddelen en in de boot te blijven zitten. Daarna hebben we gekeken hoe de andere rafts het deden en dat was niet veel beter. Er zijn er wel een aantal geflipt en veel mensen zijn overboord gevallen. Maar uiteindelijk waren alle rafts er door heen en konden we met z’n allen door. Wendy en James zijn er bij rapid #5 uitgesleurd en werden gelukkig later weer opgepikt. Bij rapid #7 die een ook een klasse 5 is en uit een deel a, b en c bestaat is Mirjam bij deel a weer uit de boot geslingerd. Door een andere raft is ze opgepikt en die zeiden dat zij de onzinkbare boot waren, want er was nog niemand uitgevallen en ze waren ook nog niet geflipt! Nou dat klonk bemoedigend! Met die raft ging Mirjam verder mee op naar deel b van rapid #7. En ja hoor toen flipte de boot! Met man en muis werd iedereen in het water gekapseisd en de raft eindigde op zijn kop in het water. De rest van die rapid zijn ze met de kolkende watermassa meegedreven en aan het eind was het koppen tellen of iedereen er nog was. Mirjam is toen weer terug gezwommen naar haar eigen raft, waar Wendy ondertussen doodsangsten had uitgestaan, omdat ze Mirjam ineens onder water had zien verdwijnen aan het begin van #7 en niet meer had gezien sinds dien. Toen was het op naar rapid #8, ook een klasse 5 rapid. Daar flipte onze eigen boot nog eens! Gelukkig konden de meesten vast houden aan de life line van de raft, waardoor we nog wel als groep bij elkaar bleven. Eerst weer koppen tellen en dan wordt je op de boot getrokken die op zijn kop in het water ligt. Als iedereen er is, mag je het water weer in en moet je je voor je leven vasthouden aan de life line, terwijl de boot over je heen gekieperd wordt door de gids en je aan de andere kant weer boven komt, nu met de boot weer in normale positie. Dan er weer in klimmen en maar weer verder peddelen. Wendy heeft nog haar schoen verloren tijdens de flip. Die is door de sterke stroming gewoon van haar voet afgetrokken. Ze moest dus verder met slechts één schoen. Rapid # 9 sloegen we over. Die noemen ze de ‘commercial suïcide’, omdat als ze daardoor gaan mensen zo afgeschrikt en bang worden dat ze prompt niet meer komen raften en dus moest iedereen daar uit de boot en loop je er langs. We waren kapot toen we eindelijk rond 12 uur pauze hadden en eerlijk gezegd genoten we weinig van de rafting, omdat we zo bang waren. Want het was echt doodeng om in die watermassa te belanden. En we moesten nog een hele middag! Want we hadden voor een dag geboekt en dan krijg je 25 rapids voor je kiezen en we hadden er slechts 10 gehad! Isabel heeft ons toen wat moed in zitten praten dat de laaste 15 niet zo heftig meer waren. Er zat in elk geval nog maar twee klasse 5 rapids tussen, waarvan er ééntje de wachinmachine wordt genoemd. En Inderdaad in die draaiende watermassa wil je niet belanden! Gelukkig deden we dat ook niet, want Boyd had wel door dat we redelijk bang waren en had ons belooft dat hij zijn best zou doen om te zorgen dat we niet nog eens zouden flippen. En dat deden we ook niet meer. De rest van de middag hebben we gelukkig wel genoten van de rafting en we hebben echt onszelf overwonnen!!!
’s Avonds waren we echt helemaal kapot en we hadden zo’n beetje overal spierpijn, dus we zijn op tijd naar bed gegaan.
Donderdag gingen we weer naar richting Malawi met de touringsbussen. Het was ongeveer het zelfde riedeltje als op de heenweg alleen dan visa versa natuurlijk. We hebben in Chipata weer in dezelfde lodge geslapen als op de heenweg en vrijdag zijn we om 8 uur weer verdergegaan met onze reis naar Nkhoma. Om 13:00 ’s middags kwamen we weer heelhuids aan. We hebben onze spullen uitgepakt en Grace de huishoudster heeft gelijk weer het een en ander in de wasmachine kunnen wassen. ’s Avonds hebben we geïnternet, een Nederlandse oudejaarsdienst van Jan en Trudi geluisterd en om 24:00 onze tijd gesmst en gebeld met onze familie om hun alvast een gelukkig nieuw jaar te wensen. We hebben zelfs nog even buiten in ons hempje naar het vuurwerk gekeken, maar echt veel was er niet te zien, want het waren meer knallen dan dat je mooie lichtjes zag.

En vandaag hebben we uitgeslapen tot half elf!! Dat is een RECORD voor ons!!!! (We gingen dan ook om half 3 pas slapen, maar dat terzijde ;) ) En nu zitten we op internet en het is echt MEGASNEL! Voor onze begrippen dan! Dus Grietje, die lange mail en foto’s waren makkelijk binnen te halen!!! :D

XX van ons!