Het wordt nu echt aftellen!

Zondag hebben we heerlijk rustig aan gedaan. We zijn ’s ochtends naar de kerk geweest en hebben daarna de rest van de dag niet zo veel meer gedaan. Gewoon lekker relax en ’s avonds op tijd naar bed, want we hadden weer een stageweek voor de boeg!

Maandag hadden we dus weer stage en het was druk!! Bij de OPD (Out Patiënt Department)stond een enorme rij met moeders en kinderen. Op de kinderafdeling lagen afgelopen weekend 179 kinderen en er zijn maar 52 bedden. De ouders zitten dan met de kinderen op schoot, buiten de kinderafdeling en de verpleegkundigen prikken de infusen bij de kinderen terwijl die bij hun ouders op schoot zitten. Ook bij ons op de medical ward was het druk. Op de male ward hadden we zelfs 3 patiënten op de vloer liggen. We hadden dus drie vloerbedden en hou dan de patiënten maar eens uit elkaar… Heel veel mensen hebben malaria en veel zijn er niet al te slecht aan toe waardoor ze vrij snel na hun eerste dosis van Quinine IV weer naar huis worden gestuurd met LA-tabletten. (Arthemeter Lumefantrine) Het voelt soms wel machteloos, dat als al deze mensen maar gewoon onder een klamboe zouden slapen de kans veel kleiner was dat ze malaria zouden krijgen.
Er was op de mannenafdeling ook een patiënt die betrokken was geweest bij een delict en een wond op zijn hoofd had. Bij het ontslag moest hij een politierapport laten tekenen door de arts..
We zijn de hele maandag druk bezig geweest, want ook ’s middags kregen we opnames en was het nog druk. Verder zijn er deze maand erg weinig verpleegkundigen op de afdeling, omdat er een aantal zijn die nog een toets moeten halen en daar deze maand vrij voor hebben gekregen om te leren. Er is dus een tekort aan verpleegkundigen op de afdeling en dat merken we ook wel. Maar wij genieten wel. We zijn eindelijk druk bezig en omdat we nu het reilen en zijlen van de afdeling nu wel weten, kunnen we ons goed nuttig maken. :)

Dinsdag hadden we weer outreach.We zijn nu maar wat later naar het ziekenhuis gelopen, want elke keer als wij er netjes om 8 uur staan, moeten we eerst drie kwartier wachten voordat de spullen in de ambulance geladen worden en we vertrekken. Dus nu stonden we er om kwart over 8 en hebben we alsnog 30 minuten staan wachten.. Ze vertrekken wel op tijd, alleen niet om 8 uur zoals ze zeggen, maar om kwart voor 9. We zijn weer naar het dorpje gegaan waar we de allereerste keer ook naar toe zijn geweest in Oktober vorig jaar. Wij waren de enige blanken die meegingen en toen we uit de ambulance stapten kwam er gelijk een hele horde kinderen op ons afrennen, aldoor roepend “Azungu, azungu..” Eenmaal in het gebouwtje waar de moeders hun kinderen mee naar binnen brengen om te laten onderzoeken en de nodige vaccinaties te ontvangen schaarden de kinderen zich voor de raampjes om ons nog te kunnen zien. Als we dan vervolgens even vriendelijk naar ze zwaaiden renden ze verlegen weg. We zijn ongeveer 1,5 uur bezig geweest met het vaccineren van kinderen. We hadden nu slechts één moeder die een tweeling bij zich had. Mirjam gaf het meisje de eerste inentingen en nam haar toen in haar armen zodat Wendy het jongetje de vaccinaties kon geven. Het waren schatjes van kinderen, heel bijzonder om zo’n jong hummeltje in je handen te houden dat je met van die grote, bruine kijkers aankijkt. En de moeders vinden het prachtig :)
Toen we om half 11 klaar waren hebben we tot half 12 zitten wachten tot we weer opgehaald werden. Ondertussen schaarden de kinderen zich bij de ingang van het gebouw en koekeloerden naar binnen naar de ‘azungu’s’. Af en toe zwaaiden ze verlegen, maar ze durfden niet naar binnen te komen. Tot één van de Malawiaanse verpleegkundigen ze wat toe blafte in het Chichewa. Waarschijnlijk dat we heus niet zouden bijten als ze ons gedag kwamen zeggen, want ineens kwamen de kinderen allemaal naar binnen en hebben we een tiental kinderhandjes geschud. En ze vonden het prachtig. Daarna waren ze blijkbaar tevreden, want toen waren ze ineens weg. Toen de auto echter kwam die ons weer op kwam halen kwamen ze ineens weer allemaal te voorschijn om ons nog uit te zwaaien. De rest van de middag in Nkhoma hebben we doorgebracht met het maken van onze verslagen en opdrachten voor school. We hebben echt hard gewerkt en vonden dan ook dat we ’s avonds wel een filmpje verdient hadden. Daardoor gingen we echter wel laat naar bed, maar ach we moeten toch weer een beetje in het Hollandse ritme komen voordat we terug zijn toch?..

Vandaag hebben we ook weer stage gelopen. Het was weer behoorlijk druk, alhoewel het niet zo druk was als afgelopen maandag. We hadden vanochtend voor de ward round trouwens nog een heus verpleegkundig overleg! Er was een verpleegkundige terug op de afdeling die voor een tijdje met verlof was geweest en in die tijd waren de patiëntendossiers wat verander. Cathie wou graag uitleggen hoe het nu in elkaar zat en daarna wees ze de verpleegkundigen er nog op dat de werktijden iets punctueler aangehouden moesten worden. De ochtenddienst begint vanaf nu om kwart voor zeven op de afdeling, zodat de nachtdienst ook echt om 7 uur weg kan. Dit geld hetzelfde voor na de pauze, we moeten nu niet om 13:00 terug zijn, maar om kwart voor een, zodat we over kunnen dragen en de ander ook echt om 13:00 voor zijn pauze weg kan. We beginnen vanaf nu dus om kwart voor 7 ’s ochtends. We waren blij verrast met deze veranderingen en überhaupt dat er een verpleegkundig overleg was! Dit was voor het eerst in de tijd dat we hier zijn, maar het geeft wel aan dat ze echt verbeteren willen. Er is ook al behoorlijk wat verander in de tijd dat we hier zijn. Met name de patiëntendossiers zijn in positieve zin aangepast. Ook zijn er aanvraagformulieren gemaakt voor de röntgenafdeling. Daardoor is het voor de medewerkers op de röntgenafdeling een stuk duidelijker waarvoor de patiënt komt. Positiever veranderingen dus!
Vanmiddag was er zelfs geen verpleegkundige op de vrouwenafdeling en stond Mirjam er eigenlijk alleen voor. Wendy stond samen met Cathie (het hoofd van de afdeling) en die sprong gelukkig ook bij op de vrouwenafdeling. Het was gelukkig niet druk, dus het ging eigenlijk wel prima. We hebben vandaag lekker gewerkt en hopen morgen nog weer zo’n dagje te hebben.

@Ada: Er zijn hier zeker weten nog steeds dieren/insecten in alle soorten en maten, maar we beginnen er aan gewend te raken. Gisteravond hadden we een enorm grote duizendpoot (veel en veel groter dan je in Nederland hebt) door de kamer lopen en een paar dagen terug zat er een enorme tor (van ongeveer 2 cm breed en 5 cm lang in ons keukenkastje. Ook hadden we een grote springspin in de keuken. Die was redelijk lastig dood te krijgen moet Mirjam zeggen (Wendy stond het gillend te bekijken), want elke keer als zij wou slaan sprong die weg. Uiteindelijk belanden bijna alle insecten dood buiten bij ons in de tuin.. De gekko’s (kleine hagedisjes) laten we nu wel met rust. Die doen geen vlieg kwaad en verdwijnen vanzelf wel weer. Laatst zat er een op het toilet en we liepen er zonder blikken of blozen in en uit, dus we kunnen wel zeggen dat we het een en ander al wel gewend zijn.
Apen zijn er trouwens niet zo veel hier. We hebben er tot nu toe nog maar twee gezien. Één keer langs de weg in de bomen en één keer bij ons in de achtertuin! Het lijken een beetje op bavianen, maar dan zonder rode kont zeg maar.. In Zambia hebben we er wel heel veel gezien en liepen ze gewoon langs de weg en ook bij het meer heb je ze veel meer zitten.
Nou dat was het voor nu.

Groetjes en tot horens, Wendy en Mirjam